Je leven leiden of ondergaan?

Trocadéro heeft een prachtige cover! Ook nu het boek gelezen naast mij ligt, blijft de cover mijn aandacht trekken.

De achterflap belooft meer dan ik in het boek terugzie. Ik neem de afgang van hoofdpersoon Julian waar, maar ik voel het niet; voor mijn gevoel is hij vanaf het begin al over the edge en is het verdere verloop van het verhaal voorspelbaar. Na de onheilspellende zin die de ontmoeting met Danto en Bram aankondigt, kijk ik vol spanning uit naar de verontrustende gevolgen van deze ontmoeting, maar dat valt uiteindelijk allemaal wel mee. In ieder geval wat de katalysatoren betreft, in Julians hoofd gebeurt van alles.

Het contact dat Julian met de studenten Danto en Bram heeft is later in het boek niet verontrustender dan in het begin van het boek. Julian leren we goed kennen: zijn wanhoop is subtiel tussen de regels door te lezen. De inzichten die hij in zijn dromen opdoet zijn minder subtiel; van mij hadden deze realisaties wat meer verweven mogen worden met zijn dagelijkse bezigheden. De andere karakters bungelen erbij als support cast. Ik denk dat het boek minstens even sterk was geweest als we alleen in Julians hoofd hadden geleefd, zonder zijn dialogen met de anderen. Van Élodie en Danto lezen we betogen over hun visie op de wereld. Bram ben ik al bijna vergeten en de e-mails van Julians moeder voegen weinig toe.

De veelvuldige ontmoetingen met de twee Nederlandse studenten Bram en Danto nemen een groot deel van het boek in beslag en de scènes en gesprekken lijken op elkaar. Net als Julian heb ik geen interesse in de gesprekken over het feest; een feest waar ik het volgende van verwachtte en niet kreeg: ‘We hebben iets meer leven nodig. Iets minder dit.' Hij bracht zijn wijsvinger naar zijn slaap. 'De Romeinen bouwden voor de eeuwigheid. Wij bouwen voor het moment. Maar wel een moment dat we nooit vergeten.'

Parijs en de politieke en maatschappelijke situatie worden heel goed beschreven. De scènes met rellen zijn spannend, daar slaagt John-Alexander Janssen er heel goed in om een spanningsboog op en af te bouwen. De actie vliegt je om de oren en mijn interesse is gewekt. Wat betreft setting ben ik onder de indruk: volledig geloofwaardig en maatschappelijk relevant.

Helaas legt de beschreven wereld de lat hoog en vraagt om een dieper (krachtiger) verhaal dan Trocadéro mij geeft. Voor mij zat de mooiste scène vrij vroeg in het boek: een bijna ontmoeting met een vrouw die hem een auto in wil lokken. Vanaf die scène hoopte ik op meer dan de ontmoetingen tussen Julian, Danto, Bram en Élodie konden bieden. Het hele boek lang dacht ik overigens dat de vrouw die hem de auto in wilde lokken ergens in het boek zou terugkomen. Als die vrouw nu een belangrijke bijrol had gespeeld in een Parijs waarin van alles gebeurt...

Trocadéro doet heel veel dingen goed, maar maakt mijn verwachtingen helaas niet waar.