Wie niet van autobiografieën houdt, zou dit boek eens moeten lezen.

Wat doelloos liep ik door de bieb, wachtend op de bibliotecaris. Mijn ogen vielen op dit boek want de rug was vrij breed en de letters waren groot. Ik trok het van de plank. " Rauw, gevoelig en onvergetelijk" Ja, ja, dacht ik. Weer zo'n wervend tekstje op de omslag.
The Times schreef, "Het indrukwekkendste boek dat ik in jaren heb gelezen". Er stond nog meer op de achterkant en ik besloot, oké, ik geef het een kans.
Je leest op de titelpagina van Hebban één en ander, Marvin O schreef bijna vier jaar geleden een mooie en informatieve recensie en inmiddels hebben bijna 40 Hebbanners dit boek gelezen. Dat zijn er niet veel, te meer daar dit boek in Nederlandse vertaling al bijna vier jaar bestaat.
Hoog tijd om een lans te breken voor dit prachtige boek. Waarom het zo mooi is? Dat ga ik uitleggen.

Dit is het eerste boek dat Setterwall heeft geschreven. Ze heeft een uiterst vaardige pen, deels omdat teksten schrijven haar beroep is maar vooral omdat ze een heel goede waarneemster is. Van zichzelf, haar gedachten, ook haar verboden gedachten, de mensen in haar omgeving en hoe zij op hen reageert. Ze neemt alles waar en verwoordt het trefzeker, niets verbloemend, meedogenloos, keihard voor zichzelf maar ook liefdevol. Een onnavolgbare combinatie van analytisch vermogen, zelfspot en gevoelens.
In 2014 overleed haar vriend, in 2018 schreef ze dit boek waarin ze met name de twee jaren na het overlijden van Aksel beschrijft, vertelt, eruit gooit.

In het eerste deel weeft ze om en om de periode voor en na zijn overlijden, te beginnen in 2009, het jaar waarin ze Hem ontmoet. Ik hou niet van het husselen van tijden maar in dit geval heeft het een functie en, gemakkelijk gedesoriënteerd als ik ben, elk hoofdstuk heeft als titel maand en jaartal. Zelfs ik kan het volgen.
Setterwall gebruikt een systeem waardoor de tijden voor en na zijn overlijden steeds dichter naar elkaar toe kruipen. Dat heeft een dramatisch effect en maakt het boek ronduit spannend.
Carolina slaat werkelijk geen enkel aspect over en binnen de kortste keren hang je aan haar lippen en wil je weten hoe het verder gaat, hoe het afloopt. Bovendien herken je veel want ze vertelt over universele thema's. Met ijzeren discipline volgt ze de loop van de tijd. Tussendoor beschrijft ze de mensen in haar omgeving zodanig dat je onwillekeurig van hen gaat houden.

In het tweede deel begint de verwerking van haar verlies en van haar alleenstaande moederschap. Ze doorloopt verscheidenen stadia van rouw, bezoekt therapeuten en zwelgt regelmatig in zelfmedelijden. Zodra ze zichzelf daarop betrapt, geeft ze zichzelf op haar flikker. Ze moet immers door?! Ze heeft een kind!
Ze ontmoet een nieuwe liefde en binnen de kortste keren is die ook weer voorbij maar niet zonder zeer dramatische ontwikkelingen. Je verzint het niet maar het gebeurt waar je bij staat.
Tenslotte is Carolina terug bij af. Alleen met haar kind.

Is dit een sentimenteel boek? O ja! Is het een hysterisch boek? Zeker!
Het is het volle leven dat niemand van ons wil leiden maar dat velen toch overkomt.
Vier jaar na de dood van haar vriend was de schrijfster in staat om alles aan papier toe te vertrouwen.
Het kan bijna niet anders of het moet van grote therapeutische waarde voor haar zijn geweest.
Waarom niet-liefhebbers van autobiografieën dit boek zouden moeten lezen? Omdat het verhaal van Setterwall en de manier waarop ze zich uitdrukt buitengewoon leerzaam zijn. Ze kroop in de duisterste krochten van haar ziel en o! wat zag het er daar lelijk uit.
Ik ben emotioneel niet zo'n held maar ik heb regelmatig met vochtige ooghoeken zitten lezen. Ik lees traag maar dit boek las als een thriller en ik had het helaas zo uit terwijl het 400 bladzijden telt.

In 2022 publiceerde Setterwall haar tweede boek met de titel Allt blir bra. Vertaald: Alles komt goed. Het is eveneens een relatieverhaal, waarschijnlijk met autobiografische kenmerken maar het is nog niet vertaald in het Nederlands.