Lezersrecensie
De Moordclub (op donderdag)
In een rustig bejaardenhuis vormen vier bewoners een onwaarschijnlijk clubje. Elke donderdag komen ze samen om onopgeloste moorden te onderzoeken. Wanneer een vastgoedontwikkelaar uit het nabijgelegen stadje wordt vermoord, komt ‘de moordclub’ voor het eerst echt in actie. Tot hun verbazing lijkt de zaak alles te maken te hebben met hun eigen verzorgingshuis. De vier vrienden mogen dan op leeftijd zijn, hun levenservaring blijkt van onschatbare waarde. Maar lukt het hen ook om een moordenaar te vinden voor hij opnieuw toeslaat?
In De moordclub (op donderdag) neemt Richard Osman de lezer mee naar Coopers Chase, een luxe bejaardentehuis op het Engelse platteland. Vier bewoners – Elizabeth, Joyce, Ron en Ibrahim – vormen er een bijzonder clubje dat elke donderdag samenkomt om cold cases te bespreken. Wanneer er in hun eigen omgeving een moord wordt gepleegd, verandert hun luchtige bezigheid plotseling in een serieuze missie.
Osman weet zijn personages sterk neer te zetten. Elizabeth is de doortastende leider met een netwerk vol contacten die haar nog altijd iets verschuldigd zijn door haar mysterieuze verleden. Joyce, voormalig verpleegster, geeft de lezer via haar dagboek een persoonlijke en vaak geestige inkijk in haar gedachten. Ron, de ex-vakbondsleider, brengt humor en nuchterheid, terwijl Ibrahim, ooit psychiater, de analytische denker van het stel blijft. Samen vormen ze een kwartet dat ondanks hun leeftijd nog lang niet uitgespeeld is.
De kracht van het boek zit niet alleen in het moordmysterie, maar juist in de combinatie van spanning en humor. Osman laat de lezer meepuzzelen en wisselt droge Britse humor af met onverwachte plottwists. Zo blijft het verhaal luchtig én meeslepend. Extra aantrekkelijk is hoe de bewoners van Coopers Chase zo beeldend worden neergezet dat je hun dagelijkse leven moeiteloos voor je ziet. Het verzorgingshuis wordt zó levendig beschreven dat je er bijna zelf zou willen wonen. De mix van warme vriendschappen, herkenbare momenten en de creatieve zoektocht naar de dader maakt dit een verhaal dat leest als een trein.
Met zijn vlotte schrijfstijl, sterke karakters en verrassende wendingen houdt Osman de lezer tot het einde geboeid. Het boek voelt aan als een mix van thriller en cosy crime, maar met een eigenzinnige twist. Het resultaat is een vermakelijk verhaal dat niet alleen spannend is, maar ook geregeld een glimlach oproept. Kortom: een cosy crime vol warmte, humor en mysterie die bewijst dat avontuur geen leeftijd kent.
In De moordclub (op donderdag) neemt Richard Osman de lezer mee naar Coopers Chase, een luxe bejaardentehuis op het Engelse platteland. Vier bewoners – Elizabeth, Joyce, Ron en Ibrahim – vormen er een bijzonder clubje dat elke donderdag samenkomt om cold cases te bespreken. Wanneer er in hun eigen omgeving een moord wordt gepleegd, verandert hun luchtige bezigheid plotseling in een serieuze missie.
Osman weet zijn personages sterk neer te zetten. Elizabeth is de doortastende leider met een netwerk vol contacten die haar nog altijd iets verschuldigd zijn door haar mysterieuze verleden. Joyce, voormalig verpleegster, geeft de lezer via haar dagboek een persoonlijke en vaak geestige inkijk in haar gedachten. Ron, de ex-vakbondsleider, brengt humor en nuchterheid, terwijl Ibrahim, ooit psychiater, de analytische denker van het stel blijft. Samen vormen ze een kwartet dat ondanks hun leeftijd nog lang niet uitgespeeld is.
De kracht van het boek zit niet alleen in het moordmysterie, maar juist in de combinatie van spanning en humor. Osman laat de lezer meepuzzelen en wisselt droge Britse humor af met onverwachte plottwists. Zo blijft het verhaal luchtig én meeslepend. Extra aantrekkelijk is hoe de bewoners van Coopers Chase zo beeldend worden neergezet dat je hun dagelijkse leven moeiteloos voor je ziet. Het verzorgingshuis wordt zó levendig beschreven dat je er bijna zelf zou willen wonen. De mix van warme vriendschappen, herkenbare momenten en de creatieve zoektocht naar de dader maakt dit een verhaal dat leest als een trein.
Met zijn vlotte schrijfstijl, sterke karakters en verrassende wendingen houdt Osman de lezer tot het einde geboeid. Het boek voelt aan als een mix van thriller en cosy crime, maar met een eigenzinnige twist. Het resultaat is een vermakelijk verhaal dat niet alleen spannend is, maar ook geregeld een glimlach oproept. Kortom: een cosy crime vol warmte, humor en mysterie die bewijst dat avontuur geen leeftijd kent.
1
Reageer op deze recensie
