Rookgordijn

“Het is allemaal misleiding, goochelarij, een rookgordijn. Maar als de rook is opgetrokken leven de doden weer.”

Brighton, 1951. Wanneer de dertienjarige Annie en de twaalfjarige Mark niet thuiskomen nadat ze snoep zijn gaan kopen, wordt al snel een grootschalige zoektocht opgestart. Inspecteur Edgar Stephens vertrouwt het meteen niet, zeker niet door de extreme kou en de dikke laag sneeuw. Zijn onheilspellende gevoel wordt werkelijkheid wanneer de kinderen dood worden aangetroffen, omringd door een spoor van snoep. De vondst heeft iets sprookjesachtigs en maakt de setting des te beklemmender en mysterieuzer. Omdat beide kinderen aan toneelstukken werkten, spelen sprookjes een belangrijke rol in het onderzoek — inclusief hun duistere kanten.

Het onderzoek volgt Edgar, bijgestaan door zijn collega’s Emma en Bob, terwijl zij proberen grip te krijgen op een zaak die steeds meer vragen oproept. De setting van de jaren vijftig is sterk uitgewerkt, en dat betekent klassieke onderzoeksmethoden en ouderwets speurwerk. Het tempo ligt daardoor lager dan in thrillers met een moderne setting, maar dat voelt hier juist passend. De nadruk ligt meer op observatie en psychologie dan op actie.

De titel Rookgordijn is bijzonder treffend en raakt precies de kern van het verhaal. Niet alleen binnen het onderzoek, maar ook thematisch draait alles om misleiding, illusie en wat zich afspeelt achter het zichtbare. Zoals Max het treffend verwoordt: “De waarheid lag er, daar was hij zeker van; ze was alleen moeilijk te herkennen. Een rookgordijn. Wat was echt en wat was illusie?” Die vraag hangt voortdurend boven het verhaal en houdt het mysterie subtiel in stand.

Hoewel een trager tempo nadelig kan zijn, wordt dat hier goed opgevangen. Het mysterie blijft boeiend en wint aan spanning wanneer er nog een derde moord volgt. De toevoeging van sprookjes van de gebroeders Grimm vond ik bijzonder geslaagd — juist vanwege hun rauwe, soms gewelddadige oorsprong en de manier waarop ze een rol spelen binnen de zaak. Het motief achter de gebeurtenissen had ik zelf niet zien aankomen en wordt pas aan het einde onthuld, wat de ontknoping extra kracht geeft.

Rookgordijn is origineel en leest vlot. Het is een langzaam opbouwende thriller die vooral leunt op mysterie, psychologie en thematische diepgang, en minder op snelle actie. Voor mij was het een fijne vertraging tussen hedendaagse thrillers — een verhaal dat me vanaf de eerste pagina wist vast te houden. Tijdens het lezen waande ik me echt even in de jaren vijftig.

Dank aan Uitgeverij de Fontein voor dit recensie-exemplaar!