How to Make Friends with the Dark

Tiger en haar moeder vormen samen een hecht, bijna onafscheidelijk duo. Ze hebben misschien niet veel, maar ze hebben wél elkaar — en dat is altijd genoeg geweest. Zoals haar moeder altijd zegt: “Samen zijn we een goed geoliede, goed uitziende en heerlijk ruikende machine”, een moeder-dochterteam dat moeiteloos door het leven beweegt. Tot op een dag alles instort.

Na een telefonische ruzie over een jurk — een klein moment dat achteraf levensgroot voelt, omdat het het laatste gesprek blijkt te zijn dat ze ooit met haar moeder zal voeren — krijgt Tiger het ondenkbare te horen: haar moeder is plotseling overleden door een hersenaneurysma. Wat volgt is geen ‘mooie’ rouw, geen zachte verwerking, maar rauwe, ongefilterde emotie. Schuld. Schaamte. Woede. Verwarring. Een diepe leegte. Tiger had alleen haar moeder, en nu heeft ze niemand meer. De jurk waarover ze ruzie hadden, draagt ze sinds die dag onafgebroken. Het wordt een soort harnas, iets dat bijna letterlijk aan haar vastgekleefd voelt — het laatste tastbare wat haar bindt aan de vrouw die haar wereld was.

Vanaf dat moment belandt ze in een achtbaan van opvangplekken en tijdelijke woonplekken, tussen vreemden die haar leven binnenstappen en net zo snel weer verdwijnen. Het verhaal wordt niet verzacht, niet geromantiseerd. De rouw is donker en verwarrend. Tiger spreekt vaak over zichzelf in de derde persoon, alsof ze afstand moet creëren om niet te verdrinken in de werkelijkheid. Alsof ze buiten haar eigen lichaam staat en niet kan bevatten dat zíj degene is die dit allemaal meemaakt.

En toch, heel langzaam, sijpelt er licht door de scheuren. Hoop in de vorm van mensen die zich om haar heen verzamelen, onverwachte familie, kleine momenten van zachtheid in een harde wereld. Tiger leert dat rouw geen lineair pad is, maar een donkere ruimte waarin je soms alleen maar kunt blijven ademen tot het minder pijn doet.

Een van de meest aansluitende woorden uit het boek vat dat perfect samen:
“Volwassenen zeggen altijd dat ze willen dat je vertelt hoe je je voelt, maar als je dat vervolgens doet, zeggen ze meestal dat je je anders moet voelen , voornamelijk omdat dat minder werk is voor hen. (…) Het zou fijn zijn als iemand een keer zei: ‘Meid, je zit zwaar in de shit en het zal wel even duren voor je daar weer uitkomt. Dus ik zal je uitleggen hoe je het beste vriendschap sluit met de duisternis.’”

De schrijfstijl is beeldend, rauw en ontroerend tegelijk — je voelt Tigers wanhoop, haar angst, maar ook haar groei. Aan het eind van het verhaal lees je voor het eerst het overlijdensbericht dat Tiger schreef, waarin één zin subtiel terugkeert: “Samen waren ze een goed geoliede en heerlijk ruikende machine.” Een hartverscheurende verwijzing naar het begin, die me een brok in mijn keel bezorgde.

How to Make Friends with the Dark is een verhaal dat onder je huid kruipt. Een boek dat je niet zomaar leest, maar meedraagt. Een van die zeldzame YA die rouw serieus neemt — zonder clichés, zonder romantisering, maar met ongelooflijk veel hart. Het is donker, eerlijk en pijnlijk, maar óók zacht en uiteindelijk helend. Een verhaal dat je niet alleen leest, maar voelt.

4.5 sterren.

Dank aan Blossom Books voor het toezenden van dit recensie-exemplaar!