The way I used to be

In The Way I Used to Be volgen we Eden, een veertienjarig meisje dat een traumatische gebeurtenis meemaakt op de plek waar ze zich het veiligst had moeten voelen: thuis. Die nacht verandert alles. De nasleep is minstens zo pijnlijk als het misbruik zelf — een periode waarin haar wereld onherkenbaar wordt en alles wat ooit vertrouwd was, onbereikbaar lijkt.

De dader is “kind aan huis”, iemand die bijna tot het gezin behoort. Toch durft Eden met niemand te praten. Ze sluit zich af van haar omgeving én van zichzelf; het meisje dat ze vóór die nacht was, lijkt te verdwijnen. Om te overleven grijpt ze naar alles wat haar even doet vergeten, hoe destructief ook. Ze verliest zichzelf, haar vrienden, haar familie. Ze bouwt muren, zwijgt en maakt keuzes die soms moeilijk te begrijpen zijn. Eden probeert iemand te worden die sterker, veiliger en beter lijkt, terwijl ze vanbinnen uiteenvalt.

Het verhaal volgt vier jaren waarin Eden steeds verder van zichzelf afdwaalt. Hartverscheurend is hoe één gebeurtenis, vijf minuten, haar identiteit wegneemt en doorwerkt in elke gedachte, relatie en beslissing. Waar de buitenwereld zich vaak afvraagt waarom slachtoffers niet meteen praten of hulp zoeken, laat dit boek zien hoe angst, schaamte en manipulatie die keuze onmogelijk maken. Je kunt niet altijd vechten, vluchten of woorden vinden — iedereen reageert anders op trauma, en Eden belichaamt dat pijnlijk goed.

Smith beschrijft Edens innerlijke wereld rauw, eerlijk en intens realistisch. Pijnlijk is hoe Eden de gebeurtenis in de derde persoon plaatst — “zij”, “dat meisje” — alsof het niet over haarzelf gaat. Die afstand laat zien hoe diep ze probeert te ontkomen aan wat haar is aangedaan en maakt haar ervaring voelbaar en aangrijpend.

Wanneer Eden, na jaren van zwijgen, eindelijk durft te spreken, ontstaat ruimte voor heling. Niet door te vergeten of te verharden, maar door toe te laten. Langzaam ontdekt ze dat alleen zij zichzelf kan redden en laat ze stukje bij beetje de ondraaglijke last los. Ze laat mensen weer toe en gunt zichzelf meer dan destructief overleven. Ze vindt niet meteen rust, maar wel richting. Regie.

Dit verhaal doet pijn, wringt en blijft bij je, maar het is noodzakelijk. Het confronteert, opent ogen en geeft een stem aan iets waar te vaak over gezwegen wordt. Hoewel fictie, is het voor velen de harde realiteit. The Way I Used to Be is rauw, heftig en niet voor iedereen, maar wél een boek dat gelezen móét worden. Een verhaal dat raakt, wakker schudt en niet snel loslaat.

Voor iedereen die worstelt, om welke reden dan ook: praat met iemand. Je hoeft het niet alleen te dragen.

Dank aan Blossom Books voor dit recensie-exemplaar!