The Southern Bookclub’s Guide to Slaying Vampires

Het boek opent heerlijk chaotisch, midden in het hectische gezinsleven dat me meteen deed denken aan Desperate Housewives (een serie waar ik dol op ben — dus dit boek had direct een streepje voor). In de eerste hoofdstukken moest ik al hardop lachen om de manier waarop bepaalde situaties werden beschreven; ik kon het allemaal zó voor me zien.

Patricia probeert haar leesclubboek te lezen, maar chaos onderbreekt haar voortdurend: Blue die ontdekt hoeveel rozijnen er in zijn neus passen (vierentwintig!), of Korey die citroensap op haar gezicht smeert om van haar sproeten af te komen — waarna ze gillend door het huis rent met citroensap ín haar ogen. De levendige, over-the-top huiselijke taferelen maakten het begin echt genieten.

Maar achter dat humoristische startpunt schuilt een veel donkerder verhaal.

Patricia Campbells wereld voelt benauwend klein. Haar man is altijd weg, haar kinderen leiden hun eigen leven, haar demente schoonmoeder vraagt constante zorg — en Patricia zelf hobbelt overal maar achteraan. Haar enige lichtpuntje is haar leesclub: een hechte groep vrouwen die elkaar vinden in hun liefde voor true crime, thrillers én wat heerlijke buurtroddels.

Aan dat voorspelbare leven komt abrupt een einde wanneer James Harris in de buurt komt wonen. Patricia verwelkomt hem als eerste, en al snel lijkt hij nét te perfect: belezen, gevoelig, attent — alles wat ze thuis mist. Maar er klopt iets niet. Geen bankrekening. Nooit buiten in het daglicht. En haar schoonmoeder die volhoudt dat ze hem kende toen zij jong was… iets wat onmogelijk lijkt.

Hoe meer Patricia hem observeert, hoe sterker haar overtuiging dat hij een monster is. Wanneer ze dit voorzichtig deelt, geloven haar leesvriendinnen haar uiteindelijk — zij hebben tenslotte genoeg true crime gelezen om te weten dat monsters vaak doodnormaal lijken. Hun echtgenoten daarentegen zetten haar weg als hysterisch.

Jaren verstrijken, waarin rustige periodes worden afgewisseld met angstaanjagende gebeurtenissen. Maar wanneer er kinderen uit de buurt verdwijnen en het gevaar té dichtbij komt, besluit Patricia eindelijk in actie te komen — samen met haar leesclub. Die vrouwelijke solidariteit — dat plan, dat “we doen het zelf wel”, én de sluwheid waarmee ze hun gemeenschap tegen het kwaad proberen te beschermen — vond ik misschien wel het sterkste element van het verhaal.

Grady Hendrix schrijft beeldend, met humor en een vleugje sarcasme. Zijn stijl is levendig, soms wat over-the-top, maar daardoor juist enorm vermakelijk. De expliciete scènes — ratten, insecten, bloederige aanvallen — zijn grof, vies en geweldig tegelijk. Soms wat ongeloofwaardig of té smerig, en qua spanning vond ik het niet volledig horror, maar als horror-satire werkt het uitstekend.

De maatschappelijke thema’s zijn ook duidelijk aanwezig: racisme, seksisme, sociale druk en de structurele onderschatting van vrouwen. Niet altijd subtiel, maar wel effectief. De manier waarop de mannen in dit boek neerbuigend en controlerend zijn, wekt echte frustratie op — waardoor de uiteindelijke kracht van de vrouwen des te bevredigender is.

Een vermakelijke mix van huiselijke chaos, creepy horror, maatschappelijke ondertoon en heerlijke, over-the-top scènes. Heel anders dan wat ik normaal lees, maar absoluut de moeite waard. Zoals de cover al belooft: Desperate Housewives meets Dracula — en daar kan ik me helemaal in vinden.

Dank aan AW Bruna voor dit recensie-exemplaar!