Liefdevol waargebeurd familieverhaal

De Nederlandse Wendy Louise is auteur feelgoodverhalen en romans. Nadat ze op social media iets vertelde over haar muzikale familie en de liefde van haar ouders, werden haar volgers zo enthousiast, dat ze besloot om dat verhaal te gaan schrijven. Na vele gesprekken met haar vader en moeder en andere familie en het doorspitten van fotoalbums kreeg het verhaal vorm. De ballerina en het zwarte schaap is het resultaat van al het onderzoek dat ze voor deze roman deed.

Het verhaal begint in december 1940 in Amsterdam. Setta, Fie, Willem, Louis, Lien en Han zijn leden van DOS (De operette spelers). Met een groot hart voor zang en dans repeteren ze en treden ze op. Ook al is het oorlog, ze gaan door. Ze zijn daarnaast ook beste vrienden, meer familie.

Setta en Willem worden ouders van Ronald, een schattig jochie dat zal uitgroeien tot een belhamel en later tot het (zelfbenoemde) Zwarte schaap van de familie. Vier jaar later worden Fie en Louis ouders van Olga, een meisje met een talent voor dans. Door de vriendschap van hun ouders, zijn die twee al van jongs af aan beste vrienden ondanks het verschil in leeftijd.

Wendy Louise heeft de geschiedenis van haar familie opgetekend in een mooie roman, waarin haar familie de personages zijn. Alles wat ze schrijft is echt gebeurd. De ware gebeurtenissen zijn gegoten in een goed lopend verhaal met beeldende omschrijving van omgeving en met dialogen. Vooral de sfeer van Amsterdam halverwege de jaren ‘40 en '50 is goed weergegeven. De auteur maakt daarbij gebruik van uitspraken die passen bij de tijd, en gaat dialect niet uit de weg, waardoor het authentiek overkomt. Wat opvalt is dat ze de jonge Ronald en Olga soms woorden in de mond legt die niet helemaal passen bij hun leeftijd. Maar het gezegde is ‘wie de kinderen hoort, hoort de ouders spreken’, dus onmogelijk is het niet. Beide kinderen hebben geen broertjes of zusjes en hebben voornamelijk te maken met volwassenen om zich aan te spiegelen en zijn dus al snel wijzer voor hun leeftijd.

Tijdens de gesprekken die Wendy Louise had met haar familie zijn vele anekdotes naar boven gekomen, die allemaal een plekje hebben gekregen in het boek. Van moeilijke momenten (Setta na de geboorte van Ronald), tot grappige (de geit!) en emotionele gebeurtenissen. De keuze om van het familieverhaal een roman te maken heeft ervoor gezorgd dat het een fijn leesbaar verhaal is geworden, in plaats van een vaststelling van feiten en data. Het heeft ook ruimte gecreëerd voor enige vrijheid in het verwerken van bepaalde feiten, die keurig een uitleg krijgen in de voetnoten die aan het boek zijn toegevoegd.

Waar het in het begin van het boek voornamelijk gaat over de volwassenen en Ronald en Olga als kinderen een kleinere rol hebben, verandert dat halverwege als ze opgroeien en langzaamaan volwassen worden. Als lezer kijk je mee met Ronald die zijn wens in vervulling ziet gaan en de zee op gaat, en leef je mee met Olga die wil dansen, maar keuzes moet maken en die moet leren omgaan met haar gevoelens voor Ronald. Het is goed en geloofwaardig uitgewerkt.

Aan het einde van het boek sluit Wendy Louise haar boek af met een nawoord. Nadat het hele verhaal al een hommage was aan haar muzikale familie, zet dit deel nog een kroon op haar werk. Met zoveel liefde schrijft ze over het schrijfproces en haar familie, met name haar vader en moeder, dat het een brok in mijn keel opleverde.

‘Wat zou ik graag teruggaan in de tijd… Mijn ogen sluiten om ze weer te openen, daar in dat oefenlokaal. Dansen met mijn moeder, oma Fietje en tante Lien. Grappen maken met mijn vader, mijn twee opa’s en oom Han. Zingen met oma Setta… en heel hard lachen om mijn mama Appelsap als we erachter komen dat ik al die tijd ‘Toeti di lami” zong in plaats van ‘Frutti de mare”.’

Met De ballerina en het zwarte schaap doet Wendy Louise eer aan haar familie. Door alle verhalen die ze heeft gehoord om te zetten in een op ware feiten gebaseerde roman, leeft haar familie voort en gaat de liefde die ze voor elkaar hadden, nooit verloren.