Humor en liefde naast serieuze thema's

Feelgood- en kinderboekenschrijfster Jenny Colgan – liefhebster van Dr Who, converse sneakers en cake – is terug met een nieuw deel uit de ‘Mure’-serie. Na Café Zon en Zee (2018), de e-book novelle Een verre kust (2018) en Het eindeloze strand (2019) is er nu Wintereiland (2019). Oorspronkelijke titel is An Island Christmas (2018) en de vertaling is van Els van Son.  

Jenny Colgan neemt de lezer opnieuw mee naar het fictieve eiland Mure, waar het tegen het einde van het jaar loopt en het vrijwel constant donker is. Het weer is nat, winderig en koud, maar de bewoners zijn eraan gewend; overal hangen lampjes en het leven gaat er gewoon door.  

Wintereiland is een waardig vervolg in de ‘Mure’-serie, maar het valt wel op dat het een stuk dunner is dan twee voorgaande romans. De nieuwe verhaallijnen komen in dit deel wat langzaam op gang, maar wanneer de lijntjes eenmaal zijn uitgezet is het weer genieten om te lezen wat de bewoners van het eiland beleven. Er zit volop humor in het verhaal en dat is niet vanzelfsprekend, gezien het feit dat ook in dit boek ernstige ziekte en afscheid nemen weer belangrijke thema’s zijn. Colgan weet een uitstekende balans te vinden in het gebruik van zware thema’s gecombineerd met humor, vertrouwen en liefde, wat Wintereiland tot een mooi feelgoodboek maakt.  

Bij een nieuw deel van een serie is het onvermijdelijk dat er wordt teruggekeken naar de vorige delen, en dat kan voor de lezer die bekend is met de eerdere boeken overbodig en vervelend zijn. Jenny Colgan lost het op een originele manier op door Bramble de hond een rondje over het eiland te laten lopen, waarbij de belangrijkste personen en plaatsen even worden aangehaald. Hoewel het verhaal daarmee voldoende informatie geeft om het zonder voorkennis te lezen, is het aan te raden om toch eerst de andere delen te lezen.  

Na de introductie van Bramble gaat het verhaal weer verder waar het in Het eindeloze strand eindigde. Flora en Joël zijn een stel, maar hij is veel weg en worstelt met zijn verleden. Flora heeft een bijzonder nieuwtje, maar weet niet hoe ze het moet vertellen en dat levert problemen op. Colton is ernstig ziek en Fintan verzorgt hem liefdevol. Op bezoek van familie zit hij niet bepaald te wachten, maar wat als broer Tripp onverwacht op de stoep staat? En dan de gewaardeerde dokter Saïf die worstelt met gevoelens voor Lorna en zijn trouw aan zijn vermiste vrouw.  

Het zijn genoeg verhaallijnen waardoor de lezer opnieuw wordt meegezogen in het leven van Mure en het is voor de lezer als thuiskomen. Alle personages uit voorgaande delen komen weer voorbij in een kleine of grotere rol. Flora en Joël zijn wat minder aanwezig, maar we krijgen wel inzicht in de persoon Joël en zijn angsten. Saïf heeft een grote rol en laat goed zien hoe het inburgeren van een vluchteling moet zijn met de ‘vreemde’ gebruiken in een andere cultuur. Ook Colton drukt in dit deel een grote stempel op het verhaal.   

Colgan heeft het boek zeer zorgvuldig opgebouwd en weet de aandacht tot het einde vast te houden door te wisselen tussen de personages en de gebeurtenissen, waarbij enkele best heftig en indrukwekkend zijn. Geen feelgoodroman zonder vriendschap, liefde, vertrouwen en vergeving, en daarvan is genoeg terug te vinden in dit vierde deel. Bramble krijgt de eer om het verhaal af te sluiten in een epiloog en net als voorgaande boeken sluit ook Wintereiland weer af met een paar recepten voor heerlijke baksels.  

Wintereiland is een heerlijke roman, geschreven in de bekende vlotte stijl van Jenny Colgan, waarin humor en liefde wordt gecombineerd met serieuze thema’s; zoals het leven werkelijk is. Het lezen over de ups and downs van de bewoners op een Schots eiland tijdens de kerstperiode zorgt voor een gevoel van saamhorigheid en warmte. En we kunnen alleen maar hopen op nog een nieuw deel in deze serie, want we zijn nog lang niet klaar met Mure en haar bewoners.