Gedurfd, hypnotiserend en verslavend

In Audition, van de Amerikaanse Katie Kitamura, poogt een toneelactrice van middelbare leeftijd haar zelfbeeld hoog te houden in een onbarmhartige wereld, die al sinds Shakespeare een schouwtoneel is. De roman deelt dit motief met een minder gedurfde kanshebber op de Booker Prize 2025.

Audition verkent de toneelstukjes die we spelen omdat we denken dat die van ons worden verwacht. Toneelstukjes die onze relaties met anderen bepalen. De roman legt deze toneelstukjes als smartelijke schijnvertoningen bloot. Maar bestaat er zonder deze maskers eigenlijk wel een authentiek zelf, of doen we alleen maar alsof dat bestaat?

Kitamura laat je verdwalen in het schemergebied tussen verbeelding en werkelijkheid. Als de actrice bemerkt dat de grenzen van de realiteit beginnen af te brokkelen, houdt ze zichzelf voor dat er altijd twee verhalen tegelijk zijn, het verhaal in het toneelstuk en het verhaal eromheen, en dat de grens tussen die twee poreuzer is dan je zou denken.

Met dat spannende gegeven vertelt Kitamura twee inconsistente verhaallijnen en spoort ze je aan deze inconsistentie op te heffen zonder expliciete aanwijzingen te geven hoe. Door de onbepaaldheid van het onderscheid tussen werkelijkheid en verbeelding te verbinden met een grimmige en thrillerachtige sfeer schept Kitamura de omstandigheden voor een hypnotiserende leeservaring. Het zorgt ervoor dat je het boek meteen opnieuw wil lezen. De manier waarop de twee verhaallijnen zijn geconstrueerd en hun wisselwerking zijn gedurfd en scherpzinnig. Audition doet denken aan de ontregelende films van David Lynch vol spiegeleffecten en illusies, waarin je nooit kunt vermoeden waar het verhaal heen gaat.

Audition is een gedurfde, hypnotiserende en verslavende roman in twee bedrijven, waarbij je je steeds afvraagt of je niet op het verkeerde been bent gezet.