Carys Davies schittert in beschrijvingen van de natuur

Clear is nou zo’n aangrijpende roman waaraan je liever begint zonder recensies te hebben gelezen, omdat die al gauw informatie geven die afbreuk doet aan het leesplezier. De historische roman is kort genoeg om de recensies maar eens links te laten liggen.

Clear is een spannend drama dat zich in een meedogenloze omgeving met tederheid voltrekt. Om in één keer van zijn financiële zorgen af te komen neemt de Schotse predikant John Ferguson een verwerpelijke en hachelijke opdracht van een inhalige grootgrondbezitter aan: hij moet de laatst overgebleven bewoner van een afgelegen eiland verdrijven. Een dwaze onderneming die leidt tot een onvermoede confrontatie tussen de twee mannen, met henzelf en met de echtgenote van John.

De historische achtergrond wordt gevormd door de splitsing binnen de Church of Scotland in 1843 en door de pijnlijke ‘Clearances’, waarbij grootgrondbezitters armlastige pachters wreed van hun gronden verdreven om plaats te maken voor activiteiten die beter rendeerden.

Carys Davies is een begenadigd verhalenverteller. Haar schrijfstijl is vlot, elegant, beknopt, soms levendig en dan weer verstild. Ze schittert in beschrijvingen van de natuur, de dieren en het weer, waarmee ze de lezer onderdompelt in het ruwe en soms huiveringwekkende leven op een afgelegen eiland in de Noordzee. Onvergetelijk is het hoofdstuk waarin de eilandbewoner aan een touw hangt om in een klif voedsel te verzamelen. Je ziet de verfilming al voor je. De populariteit van deze roman is dan ook niet vreemd.

Davies omzeilt echter te veel de innerlijke conflicten van de hoofdpersonages, waarna de ontknoping uitloopt op een anticlimax die uit de lucht komt vallen en niet overtuigt.

Clear is een kort historisch drama in prachtig proza over de verbinding tussen verloren zielen. Ik hoop op lijvigere romans van de getalenteerde Carys Davies.