Lezersrecensie
Een surrealistisch schilderij van de hel in Mexico
Liefhebbers van Latijns-Amerikaanse literatuur slaan de klassieker Pedro Páramo van de Mexicaanse schrijver Juan Rulfo zeker niet over. Dit overrompelende en onvergetelijke meesterwerk uit 1955, dat fantasie en realisme vermengt, had enorme invloed op Mario Vargas Llosa en Gabriel García Márquez, die het uit zijn hoofd kende.
Als zijn moeder op haar sterfbed ligt belooft Juan Preciado haar naar zijn vader Pedro Páramo op zoek te zullen gaan. De zoektocht voert naar het in Mexicaans woestijnlandschap gelegen Comala, een door een wrede, woeste, wraakzuchtige en gewelddadige patrón Pedro Páramo vervloekte plek. Is dit een spookstad waar Juan stemmen hoort en geestverschijningen ziet, of is zijn verbeelding aan de haal gegaan met zijn herinneringen en is hij aan het hallucineren?
Met zijn lyrische en precieze schrijfstijl schept Rulfo in weinig woorden een beklemmende sfeer met uitgesproken personages in de hel op aarde. Rulfo stort je in een draaikolk van nachtmerries en hallucinaties door de gefragmenteerde structuur, de wisselende perspectieven, de abrupte tijdsprongen en de onduidelijkheid over welke personages levend en welke dood zijn. Comala zet wat je zeker dacht te weten op losse schroeven, ontneemt je elke zekerheid. Comala is een wereld van de dood en de doden, waar hoop verandert in wanhoop, waar afscheid wordt genomen en losgelaten.
Als zijn moeder op haar sterfbed ligt belooft Juan Preciado haar naar zijn vader Pedro Páramo op zoek te zullen gaan. De zoektocht voert naar het in Mexicaans woestijnlandschap gelegen Comala, een door een wrede, woeste, wraakzuchtige en gewelddadige patrón Pedro Páramo vervloekte plek. Is dit een spookstad waar Juan stemmen hoort en geestverschijningen ziet, of is zijn verbeelding aan de haal gegaan met zijn herinneringen en is hij aan het hallucineren?
Met zijn lyrische en precieze schrijfstijl schept Rulfo in weinig woorden een beklemmende sfeer met uitgesproken personages in de hel op aarde. Rulfo stort je in een draaikolk van nachtmerries en hallucinaties door de gefragmenteerde structuur, de wisselende perspectieven, de abrupte tijdsprongen en de onduidelijkheid over welke personages levend en welke dood zijn. Comala zet wat je zeker dacht te weten op losse schroeven, ontneemt je elke zekerheid. Comala is een wereld van de dood en de doden, waar hoop verandert in wanhoop, waar afscheid wordt genomen en losgelaten.
2
Reageer op deze recensie