Prima horrorvoer

In Tweevoudige duisternis heeft Ronald van Assen Fred en zijn familie als weinig sympathiek neergezet. Het verhaal heeft dus meerdere perspectieven gekregen. De karakters lijken te worden aangezet tot blinde razernij, waarbij sterke moordneigingen naar boven drijven. Men wil weten wat erachter al deze woede steekt, waarom de personages zich zo absurd zijn gaan gedragen. Slijmerig groene letters op een zwarte achtergrond voorspellen dan ook weinig goeds. Er is sprake van excentrieke en expliciete gebeurtenissen en scenes. Deze kunnen een flinke dosis bloederigheid en goorheid met zich meebrengen, iets waar lezers dus wel tegen dienen te kunnen. Het taalgebruik is dan ook heel direct, waarbij Van Assen geen blad voor de mond neemt. Waar lezers in de boeken over Invisia nog weleens sympathie voor de slechterik ontwikkeld, is dat in het geval van de personages met slechte bedoelingen in Tweevoudige duisternis dus niet het geval.
Het is dan wel heerlijk mysterieus, met een dosis wat-is-hier-gaande mentaliteit, al is een waarschuwing voor mogelijke triggers op zijn plaats. Het is een boek dat doorspekt is met ernstig aangetaste karakters. Het verhaal is op veel momenten ook ronduit vaag. Is er iets paranormaals aan de hand, of is het toch meer in het straatje van ernstige psychische stoornissen? Het blijft op vele opzichten wazig. Waarom deze dingen gebeuren, daar zullen lezers niet helemaal de vinger op kunnen leggen.
Voor de doorgewinterde horrorfan is het dan wel goed geslaagd, maar alleen als men van het echt ranzige houdt. Hier zullen lezers nog vrij lang over na speculeren. Prima horrorvoer, met een fascinerend, cryptisch randje.