Indrukwekkende einde

De twee tijdslijnen in Zoek mij niet zorgen ervoor dat lezers de personages stukje voor stukje beter leren kennen en hoewel dit in het begin misschien lijkt te verwarren, is deze manier van schrijven helemaal niet tenenkrommend of onduidelijk. Sietske Scholten heeft haar personages daardoor goed uitgewerkt en ze snijdt thema’s als achtervolging, geheugenverlies, verraad en lesbisch zijn feilloos aan. Ze laat zien wat een stalker in combinatie met geheugenverlies iemand kan aandoen. Het verhaal lijkt naar een kant te neigen en in de eerste plaats lijkt het verhaal ook overduidelijk te zijn. Totdat hoofdpersonage Mya op meer informatie stuit. Lezers gaan zich afvragen of Mya zelf wel gevonden wil worden, of misschien is er nog iemand die zich niet laat vinden. De lezer gaat dan ook ongemerkt speculeren en het einde kan men enigszins aan voelen komen. Ondanks dat de lezer daarin misschien gelijk krijgt, blijft het uiteindelijke plot ronduit indrukwekkend en stemt dit de lezer tot nadenken. Wederom heeft Scholten een sterk verhaal neergezet dat ongetwijfeld nog een tijd zal bijblijven en een serene leeservaring geeft.