onnodig complexe spionage thriller

Kim Sherwood geeft naast het schrijven van boeken ook colleges over creatief schrijven aan de Universiteit van Edinburgh. Haar werk heeft reeds meerdere prijzen gewonnen en nu werd haar gevraagd door de ‘Ian Fleming Estate’ om nieuw leven in zijn boeken te blazen. Zo verscheen reeds eerder van haar Double or Nothing. A spy like me is het tweede deel binnen deze serie.

MI6 is er maar net op tijd bij wanneer een terroristische organisatie een bom wil laten afgaan in het BBC Broadcasting House. Joseph Dryden (004) slaagt erin de bom te laten afgaan in een kerk, waarbij toch nog een twintigtal gewonden vallen. Eerder liep het ook al mis in de Egyptische ambassade en bij een synagoge in Parijs.
Maar dan ontdekt Q een patroon: zes dagen voor elke aanslag veilt Sotheby’s voorwerpen van meer dan een miljoen pond die binnenkomen via havens zoals Heraklion, Kreta en Venetië. Van de winsten worden er wapens gekocht die gebruikt worden tijdens de aanslagen. Men vermoedt dat de geveilde voorwerpen antiquiteiten uit Syrië zijn. Moneypenny zal haar beste agenten inzetten om verdere aanslagen te voorkomen.

Als fan van Ian Flemings werk keek ik toch wel uit naar deze moderne versie van zijn verhalen. Maar zoals zo vaak is het moeilijk het origineel te evenaren en vind ik dat men aan klassiekers niet raakt.
Het is moeilijk in te komen in het verhaal door het groot aantal personages: Joseph Dryer (004), Conrad Harthrop-Vane (000), Joanna Hardwood (003), 008, Rachel Wolff, Gregory Corso, Marko Jovanovic, Teddy Wiltshire, … . Het is lastig te volgen wie wie is. Zo heeft men het bijvoorbeeld de ene keer over 000 en de andere keer over Conrad. Het gaf mij een chaotisch gevoel tijdens het lezen. Een lijst met personages zou hierbij soelaas bieden.
Niet alleen doen er veel personages mee, het verhaal speelt zich ook nog eens af op veel verscheidene locaties: Londen, Kreta, Atli-gebergte, Dasht-e Margo, Venetië, Afghanistan, … . Hierdoor wordt het geheel onnodig ingewikkeld, het verhaal lijkt te verdrinken in zijn eigen complexiteit. Ik had dan ook het gevoel dat de auteur wil uitpakken met haar eigen literaire kunde, terwijl eenvoud soms beter is.

Het verhaal zelf is een typische spionagethriller. Maar de auteur slaagt er mijn inziens niet in Ian Flemings 007-erfenis op een waardige manier verder te zetten door het in een modern jasje te steken. Fleming schreef hoofdzakelijk over één spion: 007 en hier slaat Kim Sherwoord voor mij de bal mis.
Ik vraag me dan ook een af wat Ian Fleming van A spy like me had gevonden.

Sherwoord heeft ook niet de kennis zoals Fleming, die zelf een voormalig lid was van de inlichtingendienst. Inhoudelijk lijkt het verhaal me soms wat bij de haren getrokken, wat ik bij het werk van Ian nooit heb gehad. Hij was zelf voormalig lid van de inlichtingendienst en kon dan ook als geen ander op realistische wijze beschrijven hoe de wereld van spionnen ineen steekt. Zo is er bijvoorbeeld het eerste hoofdstuk, deze steekt vol actie, maar kwam bij mij nogal onrealistisch over. Bij momenten vroeg ik me toch af hoe grondig de auteur haar research had gedaan.

A spy like me is een goede poging om het werk van Fleming verder te zetten, maar is voor mij niet helemaal geslaagd. 2.5 sterren.