teleurstellend einde

Kate Mosse schrijft historische romans en is vooral bekend van haar Languedoc- trilogie. Ze spit geschiedenis op diepgaande wijze uit en schrijft romans over minder bekende historische onderwerpen zoals de Katharen. Met haar nieuwste serie – De kronieken van de Joubert familie – brengt ze een verhaal waarin hugenoten centraal staan, hoe zij door de eeuwen heen werden vervolgd en nergens thuishoorden. Vallei van schaduw is hiervan het vierde en laatste deel.

1688, Suzanne Joubert besluit af te reizen naar Zuid-Afrika om te weten te komen wat er met Louise Reydon-Joubert gebeurde. Zij verdween namelijk nadat ze in Zuid-Afrika arriveerde. Het wordt een zoektocht door een onherbergzaam landschap in een tijd waarin reizen nog gevaarlijk is. Uiteindelijk slaagt ze maar deels in haar queeste en keert terug naar haar thuisland met slechts halve antwoorden.

In 1862 besluit Isabelle op zoek te gaan naar haar familiegeschiedenis en wil Suzannes zoektocht volbrengen. Hiervoor reist ze af naar Zuid-Afrika. Eenmaal daar aangekomen heeft ze al enkele onverwachte vijanden die haar achterna zitten.

Vallei van schaduw is geschreven in de typerende stijl van Kate Mosse. Hierbij verweeft ze haar geschiedkundige kennis, met een innemend en beeldende stijl. Bovendien overstelpt ze haar lezers niet met een overdaad aan historische feiten en weet ze een intrigerend relaas te vertellen. Doch raasden tijdens het lezen van dit verhaal enkele vervelende ‘waarom nou’ -vragen door mijn hoofd.

Het vorige, derde deel van deze serie Schip der Zielen had een open einde. Het was onduidelijk hoe het verder zou verlopen met Louise en Gilles. In dit vierde deel gaan nakomelingen van haar op zoek naar antwoorden, ze willen weten wat er met hen gebeurde. Op deze manier probeert de auteur een einde te breien aan deze serie. Vallei van schaduw gaat dan ook hoofdzakelijk over deze queeste en pas op het einde weten we eindelijk wat er met Louise gebeurde.

Ik begrijp niet zo goed waarom de auteur een vierde boek schreef om tot de ontknoping te komen. Ze had aan Schip der Zielen enkele pagina’s kunnen toevoegen om zo tot het slot te komen. Waarom nog een vierde deel schrijven, over een queeste? Het leek wel op het uitmelken van een goede franchising. Net als bij een goede tv-serie, waarvan steeds meer en meer seizoenen van gemaakt worden, tot er geen kwaliteit meer overblijft en waarbij steeds meer en meer kijkers afhaken. Dit gevoel had ik ook tijdens het lezen van dit verhaal, met momenten had ik echt zin om af te haken, of om door te bladeren tot de laatste pagina’s om de ontknoping te lezen.

Inhoudelijk kwam Vallei van schaduw maar traag op gang, het leek eerder op een 17de-eeuwse roadtrip per paard dan op een historische roman. Bovendien verdwenen de hugenoten ook steeds meer op de achtergrond, hoewel zij het hoofdthema van deze serie vormen. Hoewel het verhaal mij hier minder boeide en het, als slotdeel van een goede serie een behoorlijke domper was, heeft de schrijfstijl van Kate Mosse veel goed gemaakt. Ze tovert met woorden en hanteert een prachtige, beeldende stijl. Hierdoor bleef ik uiteindelijk toch verder lezen. Ze weet bovendien weer bijzonder sterke vrouwelijke personages neer te zetten, die hun mannetje kunnen staan in een patriarchale samenleving. Vallei van schaduw biedt een ietwat teleurstellend einde van een prachtige historische serie. 2.5 sterren.