krachtige roman

Kristin Hannah is een razend populaire auteur in de VS, maar ook hier bij ons in Europa scheert zij hoge toppen. Haar werk haalt telkens de internationale boeken-toptien en dit is dan ook meer dan terecht. Ze brengt verhalen waarin moedige, sterke vrouwen centraal staan met op de achtergrond een historische setting. Vaak verwijst ze ook naar oorlogen en hoe traumatisch deze kunnen zijn voor hun slachtoffers. Met De weg naar huis neemt ze ons mee naar de Irakoorlog waar we Jolene, een Amerikaanse helikopterpilote leren kennen.

1996, Jolene haar echtgenoot Michael is een gedreven advocaat, die amper tijd met zijn gezin doorbrengt. Hij heeft het zo niet voor het oorlogsbeleid van de USA. Waardoor hij het ook moeilijk heeft met de beroepskeuze van zijn vrouw: helikopterpilote in het Amerikaanse leger. Dit zorgt voor heel wat spanningen binnen het gezin.
Wanneer het onverwachte dan toch gebeurt en Jolene uitgezonden wordt naar het oorlogsgebied Irak, staat Michael er alleen voor. Moeizaam staat hij in voor de zorg van zijn puberende dochter en haar jongere zusje. Terwijl Jolene heftige tijden beleeft in Irak, haar helikopter stort neer tijdens een missie en ze raakt zwaargewond.

Toegegeven, de eerste honderd pagina’s van De weg naar huis vond ik er niets aan. De auteur legde vooral de focus op de relatie tussen Jolene en haar echtgenoot Michael. Dit was voor mij niet wat het boek beloofde volgens de korte inhoud op de backcover. Een verhaal over een uitgebluste relatie interesseerde mij geen moer. Gezien ik al meerdere boeken van Kristin Hannah had gelezen, was ik teleurgesteld, maar wist ik ook dat ik verder moest lezen. Wat ben ik blij dat ik dit deed! Want De weg naar huis is een harde, maar ook prachtige roman over PTSS. En ja, de eerste honderd pagina’s blijken er eenmaal bij te horen, om tot dat uiteindelijke, fantastische plot te komen.

De weg naar huis is een gruwelijk boek. Op weerzinwekkende manier weet Hannah de waanzin van een oorlog weer te geven via haar krachtige en sterke personage Jolene. Door de filmisch beeldende schrijfstijl van de auteur lijkt het alsof de lezer zich midden in de aanvallen bevindt. Het is dan ook geen boek voor gevoelige lezers. Meerdere keren heb ik toch een brok in de keel moeten wegslikken.
Niet alleen wordt de vreselijke Irakoorlog in beeld gebracht, de auteur legt vooral de focus op de nasleep ervan. Wat zijn de gevolgen van een oorlog voor zijn slachtoffers en hun familieleden. Aandoeningen waarvan men geen fysieke symptomen merkt zijn vaak moeilijk te vatten en te omschrijven voor buitenstaanders. Toch slaagt Kristin Hannah er hier in om een duidelijk beeld te schetsen van wat PTSS doet met een soldaat, terugkerend van een oorlog. De nadruk van dit verhaal ligt vooral op de psyche van haar personage, die allemaal sterk uitgewerkt zijn. Wat Jolene meemaakt is vreselijk en jammer genoeg blijft oorlog een actueel thema.

Kristin Hannah is een van de weinige Amerikaanse auteurs die mij kan bekoren. Jammer van de eerste honderd pagina’s, anders was dit zeker een vijfsterren recensie. De weg naar huis is een mustread die een pakkend verhaal omvat. 4.5 sterren.