Klein broos verhaal met een enorme impact op de lezer!

Philippe Claudel (1962) is een Franse auteur, scenarioschrijver en filmregisseur. Hij heeft al een hele reeks internationale romans op zijn palmares staan waarmee hij nationale en internationale prijzen heeft gewonnen, hij wordt op het internet benoemd als één van de meest veelzijdige Franse hedendaagse auteur. Voor mij is dit de eerste kennismaking met de auteur en ik zeg enthousiast, wat een auteur, een knap staaltje schrijfwerk is deze novelle.

*Meneer Linh ontvlucht zijn door oorlog vernielde land samen met zijn kleindochter, op zoek naar een betere toekomst. Als hij aankomt in het verre vreemde land voelt hij zich verloren, mist hij de warmte en geur van zijn thuisland. Zijn kamergenoten in het asielcentrum lachen met hem en zijn kleindochter, hij koestert haar en beschermt haar tegen al de nieuwe indrukken. Heimwee slaat toe bij Meneer Linh tot hij op een dag meneer Bark ontmoet op een bankje voor het park. Er ontstaat een mooie vriendschap over de taal heen.

Op de achterflap staat er “Philip Claudel is een meesterlijke verhalenverteller” (de volkskrant) en ik knik volmondig ja. Het is zo vertellend alsof je een sprookje leest, een verhaal met niet veel dialogen en personages. De auteur heeft hier een klein broos verhaal neergeschreven met een enorme impact op de lezer, emoties stromen binnen terwijl je leest. Prachtige vergelijkingen passeren de revue, vergelijkingen die ik herlas, het is alsof woorden als een puzzel samenvallen.

“De kou geeft haar wangen die boven de wollen kleding uitsteken een kleur, al snel krijgt ze het uiterlijk van een mooie, kwetsbare roos, wat hem doet denken aan de knoppen van de waterlelies die bij het aanbreken van de lente in de vijvers ontluiken.”

Elke beschrijving heeft zijn plaats in deze novelle, beschrijvingen die bepaalde emoties van meneer Linh uitdrukken. En als je denkt terwijl je leest ‘wat een prachtig verhaal’ komt de auteur met een verrassend einde, een einde dat je van je sokken blaast!