Mooie thriller!

Sarah Bovens werkt als speechschrijver voor de minister aan het Binnehof en is getrouwd met Lars. Samen hebben ze twee kinderen, waarvan één is omgekomen bij een eenzijdig auto-ongeluk. Sarah voelt zich hier schuldig over.
Om haar zinnen te verzetten, doet Sarah mee aan een driedaagse cursus bij het spreekvaardigheidsinstituut van Jasper Uitdewilligen. Op een afgelegen plek, midden in het bos rondom Zeist wordt Sarah getraind die erg populair onder de politici; meerdere collega’s gingen haar voor.
Op een avond krijgt Sarah een uitnodiging van een docent om te komen relaxen in het water waar andere docenten ook zijn. Hier komen ze even tot rust met champagne erbij. Als Sarah de volgende dag wakker wordt in de kamer van Jasper wil ze graag weten wat er is gebeurd. De ander docenten zwijgen als het graf: What happens in Zeist, stays in Zeist.

Op de verjaardag van de overleden zoon is Sarah de dag aan het gedenken. Dan gaat opeens de deurbel en staat de politie voor haar neus. Ze wordt opgepakt wegens de moord op een vroegere vriendin die deze week weer contact met haar heeft opgenomen. Lukt het Lars en Sarah om haar onschuld te bewijzen?

In het begin had ik wat moeite om in het verhaal te komen. Dit kwam omdat de hoofdstukken vanuit verschillende perspectieven werden beschreven en ook in verschillende tijden. Uiteindelijk werkten deze verhaallijnen wel verhelderend.
Daarnaast vond ik dat niet alle personages even goed geïntroduceerd werden. Jammer van het begin, maar toen ik er eenmaal in zat, kon ik het boek moeilijk aan de kant leggen. Wat een goed plot!
Het verhaal heeft een enorme vaart. Verschillende plotwendingen zorgen ervoor dat je steeds weer verrast wordt.

Tijdens het lezen heb je ook echt niet een idee hoe het verhaal zal gaan lopen. Ook na het lezen van de achterflap blijft het gissen. Dit maakt het verhaal echt sterk! De auteur weet goed de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken.

Hoofdpersoon Sarah maakt in de eerste hoofdstukken het ergste mee wat een moeder kan overkomen; je kind verliezen. Op het moment dat ze haar leven weer op wil pakken belandt ze nog eens in een nachtmerrie. Sarah wordt neergezet als een ijzersterke vrouw die haarzelf weer bij elkaar weet te rapen.

Wat ik leuk vind aan het boek is dat er tussen de hoofdstukken door krantenartikelen geplaatst worden. Door deze in het boek te plaatsen wordt er in een korte tijd heel veel verteld, zonder dat er vanuit een personage geschreven wordt. Dit vond ik leuk gedaan voor de afwisseling.

Ik vond het verhaal origineel. Dit komt mede door het beroep dat de hoofdpersoon uitoefent. Dit wordt geloofwaardig overgebracht. Dit kan ook bijna niet anders, want Yvonne Doorduyn is zelf ook speechschrijver.