Lezersrecensie
Fijne New Adult
Ik wilde de Engelstalige variant van dit boek eigenlijk al aan het begin van het jaar kopen, maar heb toch maar even gewacht tot de Nederlandse vertaling uitkwam bij LoveBooks. Super dat de originele cover behouden is gebleven en dat het verhaal van Anastasia en Nathan nu ook in het Nederlands te lezen is. Ik heb ‘IJsbreker’ beoordeeld met 3 sterren.
Anastasia Allen (aka Stassie) is kunstschaatser en wil dolgraag samen met haar partner Aaron naar de Olympische Spelen. Hier werkt ze dan ook keihard voor, wat goed lukt door haar perfecte planning, doorzettingsvermogen en goed georganiseerde agenda.
Nathan Hawkins is aanvoerder van het ijshockeyteam van Maple Hills en schaatst geregeld op de baan naast die van Stassie. Hij draagt de verantwoordelijkheid voor zijn hele team, maar met zijn relaxte en oplossingsgerichte karakter lukt dat prima.
Na een incident waarbij één van de ijsbanen van Maple Hills onbruikbaar wordt, worden de kunstschaatsers en ijshockeyers met elkaar geconfronteerd. Dit brengt de zorgvuldige planning van Anastasia volledig in de war en dus staan zij en Nathan recht tegenover elkaar. Aan de andere kant is de spanning die tussen hen heerst niet te ontkennen. Maar vallen voor een ijshockeyspeler….Dat kan Anastasia toch niet overkomen?
Ik moet toegeven: het begin van het verhaal vond ik wat moeizaam. Ik vond Anastasia erg verwend en hooghartig overkomen. De ‘relatie’ die ze met Ryan had vond ik wat gekunsteld aanvoelen en droeg niet bij aan aan ‘likeable’-karakter. Nathan vond ik wel meteen een leuk personage, hoewel ik hem wel erg toegeeflijk en tolerant tegenover Anastasia vond. Gedurende het verhaal veranderde langzaam mijn gevoel over de personages. Doordat het verhaal vanuit twee perspectieven verteld wordt, kreeg ik meer begrip voor Anastasia, die geadopteerd is en al jaren in therapie is voor allerlei issues waar zij mee moet leren dealen. Door de verdere uitwerking van de personages werden zij sympathieker en kon ik mij beter in hen inleven. Ik bleef echter wel het hele boek bepaalde tegenstrijdigheden in de karakters van de hoofdperoanges voelen. Zo is Anastasia aan de ene kant erg onzeker, maar kleedt ze zich wel geregeld op een manier waaruit veel zelfvertrouwen blijkt. Dit vond ik niet altijd met elkaar matchen.
Hoewel de cover en de flaptekst van het boek een erg lief verhaal lijken te voorspellen, is dit boek zeker niet geschikt voor jonge lezers. Dit komt onder andere door het grove taalgebruik dat geregeld voorbij komt in de tekst. Daarbij zitten er een aantal erg expliciete, gedetailleerde scènes in het verhaal (soms wat teveel). Bovendien kent het boek een aantal serieuze onderwerpen, waaronder de beschrijving van een dwangmatig eetpatroon en vergaande vormen van manipulatie, waardoor ik het boek echt voor volwassenen geschikt vindt.
Ik vind de setting van het verhaal, dat lijkt te draaien om kunstschaatsen en ijshockey, erg leuk. Ik had dan ook graag wat meer gelezen over de sport zelf. Ik miste nu soms een beetje de context van spannende wedstrijden en rivaliteit in de sport, vooral bij het ijshockeyteam kwam dit amper aan bod. Dit had het verhaal wat mij betreft nog wat meer diepgang gegeven.
De verhaallijn die tussen Anastasia en haar partner Aaron speelt, vond ik dan wel weer erg goed. Aan de ene kant werken ze samen hard aan hun carrière, maar aan de andere kant voel je ook de spanningen en strubbelingen tussen hen. De escalatie aan het einde vond ik goed beschreven en ik was erg tevreden met de reactie van Anastasia, wat haar persoonlijke ontwikkeling in het verhaal bewees.
De relatie tussen Nathan en Anastasia begon in mijn ogen wat oppervlakkig, het draaide vrijwel uitsluitend om intimiteit in het begin, maar ontwikkelt zich gaandeweg tot een serieuze band waarbij de personages alles voor elkaar overhebben. Dat hun liefde sterk is, voel je door het gehele boek heen. Dat vond ik mooi om te lezen. Ook de band die Nathan met zijn vrienden heeft en Anastasia met haar adoptieouders en vriendin Lola geven het verhaal een liefdevol randje.
Kortom: ik vond ‘IJsbreker’ een fijn verhaal, maar ik had er op sommige punten wat meer van verwacht. Ik had liever over wat sympathiekere personages gelezen vanaf het begin en had graag een centralere plaats voor de sport gezien. Hoewel de romance tussen Anastasia en Nathan zich mooi ontwikkelt, voelde hun start wat oppervlakkig aan. Het einde van het verhaal vond ik dan wel weer erg leuk en de epiloog was ook een fijne aanvulling. Ik ben dus wel benieuwd naar andere werk van Hannah Grace!
Anastasia Allen (aka Stassie) is kunstschaatser en wil dolgraag samen met haar partner Aaron naar de Olympische Spelen. Hier werkt ze dan ook keihard voor, wat goed lukt door haar perfecte planning, doorzettingsvermogen en goed georganiseerde agenda.
Nathan Hawkins is aanvoerder van het ijshockeyteam van Maple Hills en schaatst geregeld op de baan naast die van Stassie. Hij draagt de verantwoordelijkheid voor zijn hele team, maar met zijn relaxte en oplossingsgerichte karakter lukt dat prima.
Na een incident waarbij één van de ijsbanen van Maple Hills onbruikbaar wordt, worden de kunstschaatsers en ijshockeyers met elkaar geconfronteerd. Dit brengt de zorgvuldige planning van Anastasia volledig in de war en dus staan zij en Nathan recht tegenover elkaar. Aan de andere kant is de spanning die tussen hen heerst niet te ontkennen. Maar vallen voor een ijshockeyspeler….Dat kan Anastasia toch niet overkomen?
Ik moet toegeven: het begin van het verhaal vond ik wat moeizaam. Ik vond Anastasia erg verwend en hooghartig overkomen. De ‘relatie’ die ze met Ryan had vond ik wat gekunsteld aanvoelen en droeg niet bij aan aan ‘likeable’-karakter. Nathan vond ik wel meteen een leuk personage, hoewel ik hem wel erg toegeeflijk en tolerant tegenover Anastasia vond. Gedurende het verhaal veranderde langzaam mijn gevoel over de personages. Doordat het verhaal vanuit twee perspectieven verteld wordt, kreeg ik meer begrip voor Anastasia, die geadopteerd is en al jaren in therapie is voor allerlei issues waar zij mee moet leren dealen. Door de verdere uitwerking van de personages werden zij sympathieker en kon ik mij beter in hen inleven. Ik bleef echter wel het hele boek bepaalde tegenstrijdigheden in de karakters van de hoofdperoanges voelen. Zo is Anastasia aan de ene kant erg onzeker, maar kleedt ze zich wel geregeld op een manier waaruit veel zelfvertrouwen blijkt. Dit vond ik niet altijd met elkaar matchen.
Hoewel de cover en de flaptekst van het boek een erg lief verhaal lijken te voorspellen, is dit boek zeker niet geschikt voor jonge lezers. Dit komt onder andere door het grove taalgebruik dat geregeld voorbij komt in de tekst. Daarbij zitten er een aantal erg expliciete, gedetailleerde scènes in het verhaal (soms wat teveel). Bovendien kent het boek een aantal serieuze onderwerpen, waaronder de beschrijving van een dwangmatig eetpatroon en vergaande vormen van manipulatie, waardoor ik het boek echt voor volwassenen geschikt vindt.
Ik vind de setting van het verhaal, dat lijkt te draaien om kunstschaatsen en ijshockey, erg leuk. Ik had dan ook graag wat meer gelezen over de sport zelf. Ik miste nu soms een beetje de context van spannende wedstrijden en rivaliteit in de sport, vooral bij het ijshockeyteam kwam dit amper aan bod. Dit had het verhaal wat mij betreft nog wat meer diepgang gegeven.
De verhaallijn die tussen Anastasia en haar partner Aaron speelt, vond ik dan wel weer erg goed. Aan de ene kant werken ze samen hard aan hun carrière, maar aan de andere kant voel je ook de spanningen en strubbelingen tussen hen. De escalatie aan het einde vond ik goed beschreven en ik was erg tevreden met de reactie van Anastasia, wat haar persoonlijke ontwikkeling in het verhaal bewees.
De relatie tussen Nathan en Anastasia begon in mijn ogen wat oppervlakkig, het draaide vrijwel uitsluitend om intimiteit in het begin, maar ontwikkelt zich gaandeweg tot een serieuze band waarbij de personages alles voor elkaar overhebben. Dat hun liefde sterk is, voel je door het gehele boek heen. Dat vond ik mooi om te lezen. Ook de band die Nathan met zijn vrienden heeft en Anastasia met haar adoptieouders en vriendin Lola geven het verhaal een liefdevol randje.
Kortom: ik vond ‘IJsbreker’ een fijn verhaal, maar ik had er op sommige punten wat meer van verwacht. Ik had liever over wat sympathiekere personages gelezen vanaf het begin en had graag een centralere plaats voor de sport gezien. Hoewel de romance tussen Anastasia en Nathan zich mooi ontwikkelt, voelde hun start wat oppervlakkig aan. Het einde van het verhaal vond ik dan wel weer erg leuk en de epiloog was ook een fijne aanvulling. Ik ben dus wel benieuwd naar andere werk van Hannah Grace!
1
Reageer op deze recensie
