Lezersrecensie
Stroeve start, maar mooi einde!
Toen ik dit boek voor het eerst zag, wist ik meteen: die moet ik hebben! Wat een schattige, uitnodigende kaft en het bedrukte boekblok is prachtig! Helaas viel het verhaal zelf mij wat tegen. Ik heb Lessons in faking 3 sterren gegeven.
Athalia en haar broer Henry zijn sinds de dood van hun ouders uit elkaar gegroeid. Ondanks dat ze op dezelfde universiteit studeren en tegenover elkaar wonen, hebben ze weinig contact. Tot Athalia gedwongen wordt om bijles te volgen bij Dylan McCarthy, de aartsvijand van haar broer. Ineens heeft Athalia zijn onverdeelde aandacht, precies zoals ze graag wilde. Om Henry’s aandacht vast te houden, besluit Athalia te doen alsof haar relatie met Dylan ook van romantische aard is. Hoewel Athalia en Dylan weinig met elkaar gemeen hebben, moeten ze veel in elkaars buurt zijn om hun toneelstukje geloofwaardig te houden. En zo vervagen de grenzen tussen nep en echt steeds verder…
Het concept van het boek is leuk en ik houd van de fake dating-trope, dus daarom wilde ik dit boek dolgraag lezen. Helaas vond ik de uitwerking niet altijd even goed, waardoor ik vooral in het begin van het verhaal mij een beetje door de hoofdstukken heen moest worstelen.
Dit kwam ten eerste omdat ik het gevoel had dat ik context miste. Hoewel ieder afzonderlijk hoofdstuk interessant is, miste ik samenhang en diepgang. Waarom hebben Henry en Athalia geen goede band (meer) met elkaar? Waarom heeft Athalia een hekel aan McCarthy? Sommige zaken voelden wat onlogisch en waren lastig te begrijpen.
Aan het begin moest ik ook wennen aan de schrijfstijl. Hoewel de hoofdstukken lekker weglezen, vond ik het constant onderbreken van de dialogen erg onrustig. Dit zorgde ervoor dat ik meerdere keren terug moest lezen op welke opmerking of vraag de hoofdpersonages nu reageerden, wat de vaart uit het verhaal haalden. Later in het boek vond ik dit minder en las ik sneller door.
Ten derde moest ik wennen aan de personages. Het verhaal gaat over studenten aan de universiteit, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de reacties van de hoofdpersonages soms wel erg kinderlijk vond overkomen. Athalia en haar huisgenoot die na een kleine ruzie dagen niet meer met elkaar praten. Athalia en Henry die amper met elkaar praten zonder duidelijke reden en zonder dat ze het hier over hebben. De haat die Athalia en McCarthy tegenover elkaar voelen zonder gegronde reden. Ondanks dat er ontwikkeling in het verhaal zit rondom deze gebeurtenissen, hadden ze wat mij betreft wat genuanceerder neergezet mogen worden.
Athalia komt nogal oppervlakkig, arrogant en verwend over en heeft een houding waarbij ze denkt dat ze alles voor elkaar kan krijgen als ze begint te pruilen. Bovendien is ze niet altijd even eenduidig: ze is ambitieus en wil goed scoren voor haar studie, maar aan de andere kant wil ze zich minimaal inzetten en schaamt ze zich niet voor een beetje manipulatie om een vak te halen. Dit maakt dat ik Athalia niet zo leuk vond in het begin van het boek.
Gedurende het verhaal maakt ze echter wel een ontwikkeling door. Hoe meer ik over Athalia te weten kwam, hoe sympathieker ik haar vond worden. Het verdriet en de rouw rondom haar ouders maakte indruk. De band die zij met Dylan opbouwt en de manier waarop zij steeds verder naar elkaars toegroeien, vond ik heerlijk. De fake dating-trope wordt sterk uitgewerkt en de gebeurtenissen die maken dat Athalia en Dylan dichter tot elkaar komen, zijn hartverwarmend. Het samen doorbrengen van Thanksgiving, Dylan die zorgt voor Athalia als zij ziek is, de bijlessen die best sexy worden, het draagt allemaal bij aan de hechte band die de twee personages met elkaar opbouwen.
Richting het einde van het boek worden een paar gesprekken gevoerd die veel oplossen en naar mijn mening al veel eerder plaats hadden kunnen of moeten vinden. Desondanks vond ik het einde van het boek leuk en begon ik steeds meer van Dylan en Athalia te houden. Bovendien zijn er een aantal andere personages neergezet in het boek die nieuwsgierig maken naar hun persoonlijke verhaal, zoals Henry.
Ik heb gemengde gedachten over Lessons in faking. Het begin van het boek vond ik echt moeizaam door het gebrek aan context, de wat kinderlijke en ongenuanceerde gebeurtenissen en personages en de dialogen die niet lekker lazen. Toch ben ik blij dat ik doorgezet heb. De band die Athalia en Dylan met elkaar opbouwen is heerlijk en de chemie tussen hen spat van de pagina’s. Bovendien lost Athalia gedurende het verhaal een aantal andere problemen met mensen in haar omgeving op en groeit zij als persoon, waardoor ik het boek toch met een glimlach dichtsloeg. Het volgende deel van de serie, die los van elkaar te lezen zijn, gaat over Paula en Henry. Ik ga meteen door in dit deel, want deze personages hebben mij nieuwsgierig gemaakt naar hun verhaal!
Athalia en haar broer Henry zijn sinds de dood van hun ouders uit elkaar gegroeid. Ondanks dat ze op dezelfde universiteit studeren en tegenover elkaar wonen, hebben ze weinig contact. Tot Athalia gedwongen wordt om bijles te volgen bij Dylan McCarthy, de aartsvijand van haar broer. Ineens heeft Athalia zijn onverdeelde aandacht, precies zoals ze graag wilde. Om Henry’s aandacht vast te houden, besluit Athalia te doen alsof haar relatie met Dylan ook van romantische aard is. Hoewel Athalia en Dylan weinig met elkaar gemeen hebben, moeten ze veel in elkaars buurt zijn om hun toneelstukje geloofwaardig te houden. En zo vervagen de grenzen tussen nep en echt steeds verder…
Het concept van het boek is leuk en ik houd van de fake dating-trope, dus daarom wilde ik dit boek dolgraag lezen. Helaas vond ik de uitwerking niet altijd even goed, waardoor ik vooral in het begin van het verhaal mij een beetje door de hoofdstukken heen moest worstelen.
Dit kwam ten eerste omdat ik het gevoel had dat ik context miste. Hoewel ieder afzonderlijk hoofdstuk interessant is, miste ik samenhang en diepgang. Waarom hebben Henry en Athalia geen goede band (meer) met elkaar? Waarom heeft Athalia een hekel aan McCarthy? Sommige zaken voelden wat onlogisch en waren lastig te begrijpen.
Aan het begin moest ik ook wennen aan de schrijfstijl. Hoewel de hoofdstukken lekker weglezen, vond ik het constant onderbreken van de dialogen erg onrustig. Dit zorgde ervoor dat ik meerdere keren terug moest lezen op welke opmerking of vraag de hoofdpersonages nu reageerden, wat de vaart uit het verhaal haalden. Later in het boek vond ik dit minder en las ik sneller door.
Ten derde moest ik wennen aan de personages. Het verhaal gaat over studenten aan de universiteit, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de reacties van de hoofdpersonages soms wel erg kinderlijk vond overkomen. Athalia en haar huisgenoot die na een kleine ruzie dagen niet meer met elkaar praten. Athalia en Henry die amper met elkaar praten zonder duidelijke reden en zonder dat ze het hier over hebben. De haat die Athalia en McCarthy tegenover elkaar voelen zonder gegronde reden. Ondanks dat er ontwikkeling in het verhaal zit rondom deze gebeurtenissen, hadden ze wat mij betreft wat genuanceerder neergezet mogen worden.
Athalia komt nogal oppervlakkig, arrogant en verwend over en heeft een houding waarbij ze denkt dat ze alles voor elkaar kan krijgen als ze begint te pruilen. Bovendien is ze niet altijd even eenduidig: ze is ambitieus en wil goed scoren voor haar studie, maar aan de andere kant wil ze zich minimaal inzetten en schaamt ze zich niet voor een beetje manipulatie om een vak te halen. Dit maakt dat ik Athalia niet zo leuk vond in het begin van het boek.
Gedurende het verhaal maakt ze echter wel een ontwikkeling door. Hoe meer ik over Athalia te weten kwam, hoe sympathieker ik haar vond worden. Het verdriet en de rouw rondom haar ouders maakte indruk. De band die zij met Dylan opbouwt en de manier waarop zij steeds verder naar elkaars toegroeien, vond ik heerlijk. De fake dating-trope wordt sterk uitgewerkt en de gebeurtenissen die maken dat Athalia en Dylan dichter tot elkaar komen, zijn hartverwarmend. Het samen doorbrengen van Thanksgiving, Dylan die zorgt voor Athalia als zij ziek is, de bijlessen die best sexy worden, het draagt allemaal bij aan de hechte band die de twee personages met elkaar opbouwen.
Richting het einde van het boek worden een paar gesprekken gevoerd die veel oplossen en naar mijn mening al veel eerder plaats hadden kunnen of moeten vinden. Desondanks vond ik het einde van het boek leuk en begon ik steeds meer van Dylan en Athalia te houden. Bovendien zijn er een aantal andere personages neergezet in het boek die nieuwsgierig maken naar hun persoonlijke verhaal, zoals Henry.
Ik heb gemengde gedachten over Lessons in faking. Het begin van het boek vond ik echt moeizaam door het gebrek aan context, de wat kinderlijke en ongenuanceerde gebeurtenissen en personages en de dialogen die niet lekker lazen. Toch ben ik blij dat ik doorgezet heb. De band die Athalia en Dylan met elkaar opbouwen is heerlijk en de chemie tussen hen spat van de pagina’s. Bovendien lost Athalia gedurende het verhaal een aantal andere problemen met mensen in haar omgeving op en groeit zij als persoon, waardoor ik het boek toch met een glimlach dichtsloeg. Het volgende deel van de serie, die los van elkaar te lezen zijn, gaat over Paula en Henry. Ik ga meteen door in dit deel, want deze personages hebben mij nieuwsgierig gemaakt naar hun verhaal!
1
Reageer op deze recensie
