Prachtig boek over persoonlijke groei en ontwikkeling in Italië

Met bijna 550 pagina’s is Villa Italia geen boek dat je ‘even’ meeneemt of snel uitleest. Laat je hier echter niet door tegenhouden, want het verhaal is zeker de moeite waard! Ik heb Villa Italia 4 sterren gegeven.

Emilie is niet gelukkig in het chique wereldje van haar ouders vol grote feesten, adelijke titels en oud geld. Tijdens de bruiloft van haar zus ontdekt Emilie dat haar vriend, met wie ze eigenlijk toch al niet heel gelukkig was, vreemdgaat. Ze verbreekt de relatie en ontdekt kort daarna oude dagboekfragmenten van haar oma. Over oma Cornélie wordt niet gesproken binnen de familie en dat zit Emilie al jaren dwars. Ze neemt een drastisch besluit en vertrekt richting Italië, naar het adres dat op de brieven van haar oma staat. Daar ontdekt ze een vervallen huis en dit is de start van een mooie, maar intense zoektocht naar zowel zichzelf als haar familiegeschiedenis…

Villa Italia is reeds verschenen als drie losse e-books en nu voor het eerst gebundeld in een heerlijk dikke paperback. De oorspronkelijke drie delen zijn nog wel terug te vinden in het boek.

Wat ik knap vind aan dit verhaal, is dat het ondanks de omvang, toch interessant blijft. Dit komt onder andere door de pakkende en meeslepende schrijfstijl van Julia Romein, maar ook door de interessante verhaallijnen rondom Emilie en haar oma. Terwijl Emilie probeert een nieuw leven op te bouwen in Italië, onderzoekt zij het leven van haar grootmoeder, die helaas alweer enige tijd geleden overleden is. Wat bracht haar naar Italië en hoe waren haar laatste dagen? De zoektocht naar haar oma laat Emilie kennismaken met nieuwe gebieden in Italië, maar ook veel nieuwe, interessante mensen, waarvan sommige bevriend raken met de Nederlandse. Iedereen draagt zijn steentje bij aan de invulling van de familiegeschiedenis en vaak ook nog aan de persoonlijke ontwikkeling van Emilie, want dat Emilie verandert gedurende het boek, is een vaststaand feit.

Het verhaal start snel en binnen enkele hoofdstukken vertrekt Emilie naar Italië. Iets wat op dat moment voor mij als een ietwat overtrokken, drastisch besluit voelde, maar waarvan later blijkt dat het een goede beslissing voor Emilie is geweest.
Aan het begin van het verhaal is Emilie een tikkeltje naïef en wil ze vooral zo ver mogelijk van haar familie vandaan zijn en tegen alles aanschoppen wat zij vertegenwoordigen en uitdragen. Ze gedraagt zich een beetje als een tegendraadse puber en soms irriteerde ik mij dan ook wat aan haar verwende inslag (‘Ik heb geen zin om te werken’). Toegeven: Emilie maakt echt een prachtige ontwikkeling door gedurende het verhaal, dat een tijdsspanne van precies een jaar omvat. Hoewel ze gedreven, vastberaden en enthousiast blijft, leert ze de waarde van zowel geld als familie kennen en weet ze voor zichzelf een stabiel en vredig leven in Italië te creëren. Samen met zowel nieuwe als oude vrienden weet ze het vervallen huis in Dorcia op te knappen en langzaam een werkzaam leven op te bouwen.

Op ongeveer tweederde van het verhaal vond ik het een beetje inzakken. Emilie loopt vast in de zoektocht naar haar oma en vervalt in een patroon van uitgaan, veel drinken en haar kater uitslapen, iets wat ik (wederom) wat kinderachtig vond voor iemand die dertig is. Toch zette ik door en na wat kleine aanwijzingen die weinig lijken te zeggen, volgde plotseling een gigantische cliffhanger die ik niet aan had zien komen. Aan het einde van het boek vallen alle puzzelstukjes (maar dan ook werkelijk alle stukjes, alle personages die langsgekomen zijn komen terug) op hun plek in een hartverwarmende einde van Emilies zoektocht. Ik vond het heel mooi hoe alle losse eindjes samenkwamen, dit zette alle gebeurtenissen en personages in een ander daglicht. Super!

Wat ik persoonlijk jammer vond, was het gebrek aan romantiek in het verhaal. Waar familie en vriendschap sterk vertegenwoordigd zijn en een belangrijke rol spelen, lijkt Emilie met de mannen in haar leven een beetje aan te klooien. Ze gaat in zowel het eerste deel als het tweede deel van het verhaal een connectie aan met iemand, maar uiteindelijk wordt het niets. Ik snap dat dit onderdeel is van haar eigen groei, maar vond het persoonlijk zielig voor de mannen in kwestie, vooral omdat zij hier echt verdriet van lijken te hebben. Hoewel het einde van het verhaal misschien een beetje hint op een mogelijk nieuwe romance voor Emilie, had ik stiekem toch gehoopt op iets meer romantiek en liefde in het verhaal.

Wat heel sterk in dit verhaal naar voren komt, is de liefde voor Italië. Door de mooie beschrijvingen zag ik de dorpjes en landschappen zo voor mij en samen met Emilie leert de lezer steeds meer over zowel het land als de cultuur van Italië. Eten en drank spelen ook een zeer prominente rol in het verhaal, het is zeker dat de Italianen hier erg van genieten ;)

‘Villa Italia’ is een heerlijk boek vol mysterie, zon, familie, vrienden, eten, maar bovenal persoonlijke groei. Emilie wordt gedurende haar jaar in Italië volwassen en leert de waarde van vriendschap, geld en familie kennen. Hoewel het verhaal op ongeveer tweederde wat in leek te zakken, maakt het einde van het boek alles goed: alle verhaallijnen en personages komen prachtig samen. De meeslepende schrijfstijl maakt dat het boek fijn leest. Ik heb genoten van Villa Italia en raad je zeker aan dit boek deze zomer nog op te pakken.