Fijne, ietwat gedateerde feelgood

Ik mocht van Luitingh-Sijthoff een opnieuw uitgegeven boek van Jill Mansell ontvangen: En de minnaar is…De kenmerkende schrijfstijl en verhaallijnen van Jill zijn zeker weer aanwezig, hoewel ik dit niet het beste boek vond wat ik ooit van haar gelezen heb. Ik heb En de minnaar is…dan ook beoordeeld met 3 sterren.

Zodra alleenstaande moeder Lottie Tyler ontmoet, voelt ze kriebels in haar buik. De klik die ze met hem voelt, heeft ze lang niet gehad. Er is alleen één probleem: de kinderen van Lottie, Ruby en Nat, kunnen Tyler niet uitstaan…Terwijl Lottie probeert om Tyler uit haar hoofd te krijgen, ontmoet ze Seb, een charismatische man waar haar kinderen wel gek op zijn. Dit in combinatie met schokkend nieuws van haar baas Freddie, een vriendin die wel heel veel pech lijkt te hebben en een ex-partner die ook veel aandacht opeist, maakt dat Lottie helemaal overloopt. Het enige wat ze kan hopen, is dat er een kerstwonder gaat gebeuren om alles op te lossen…

Het verhaal draait hoofdzakelijk om Lottie, maar zoals we van Jill Mansell gewend zijn, spelen meerdere personages een belangrijke rol binnen het verhaal. Ik vind het geweldig hoe Jill iedereen met elkaar weet te verbinden en het verhaal laat eindigen zonder losse eindjes.
Ieder personage worstelt met zijn of haar eigen problemen en heeft daardoor iets herkenbaars. Ik begreep Lottie heel goed, die probeert alle ballen hoog te houden als werkende, alleenstaande ouder met twee opgroeiende, bijdehante kinderen. Cress, die een zware relatiebreuk achter de rug heeft en eindelijk opnieuw het geluk lijkt te vinden, maar waarbij het universum haar wel tegen lijkt te werken. Freddie, die weet dat zijn leven bijna voorbij is en graag afscheid wil nemen van mensen uit zijn verleden. Alle personages raakten iets in mij, zorgden voor een glimlach op mijn gezicht en maakten dat ik graag wilde ontdekken hoe het met hen af zou lopen.

Ondanks dat ik vrijwel alle personages leuk vond, vond ik soms dat bepaalde personages en gebeurtenissen wel erg cliché en overdreven werden neergezet. Mario die zichzelf niet in de hand heeft en vreemd gaat als zijn vriendin een weekje op vakantie gaat? Zo’n man verdient niet eens een vaste relatie. Ook Ruby en Nat vond ik erg aanwezig en hadden wat mij betreft wel wat meer gecorrigeerd mogen worden. Seb is soms echt respectloos naar Lottie toe, waardoor ik niet goed begreep waarom ze hem zo leuk vond. Dit soort stukjes in het verhaal maakten dat het soms wat onrealistisch en ‘gemaakt’ aanvoelde en maakte dat ik soms een beetje afhaakte. Hoewel het einde van het verhaal alles rond maakte, voelde het wel wat plotseling. Ik had nog wel een epiloog gewild waarin bijvoorbeeld iedereen nog een keer samen zou komen om het verhaal mooi af te ronden.

Het verhaal heeft de kenmerkende schrijfstijl van Jill en zit daarbij bomvol humor. Hoewel niet iedere grap raak was (ik vond de voorlichting over eczeem tijdens de opening van een restaurant wat vergezocht), laat dit verhaal je zeker lachen.
Het boek heeft 66 hoofdstukken, die goed verdeeld zijn over het verhaal, alleen vind ik het persoonlijk niet prettig dat ze allemaal achter elkaar staan. Hierdoor voelden alle bladzijden heel vol en een tikkeltje onoverzichtelijk.

En de minnaar is…is geen nieuw boek van Jill Mansell. Sterker nog: het is al in 2006 verschenen. Op zich hoeft dit geen probleem te zijn, maar in dit verhaal viel het op. Niet alleen het ontbreken van internet en het gebruik van cd’s en gameboys was opvallend, ook de manier waarop de personages met elkaar omgaan voelde soms wat gedateerd. Een lerares die zo tegen een ouder tekeer gaat? Ik vond haar persoonlijk nogal over de schreef gaan. Ik had het persoonlijk prettig gevonden als er wat kleine wijzigingen in het verhaal aangebracht waren om het wat te moderniseren, waardoor de lezer net wat meer verwantschap met zowel het tijdsbeeld als de personages zou kunnen voelen.

Het verhaal speelt zich af in de periode tussen de zomer en kerst en hoewel de cover heel kerstig aanvoelt, vond ik de kerstsfeer in het verhaal een beetje tegenvallen. Eigenlijk spelen alleen de laatste hoofdstukken zich af in deze periode en zelfs daarin worden weinig verwijzingen naar of activiteiten rondom de kerst gedaan. Verwacht dus een leuke feelgood, maar niet per se in kerstsferen.

En de minnaar is…is een feelgood die je terugbrengt naar het begin van deze eeuw en de periode van zomer naar kerst beslaat. Personages als Lottie, Cress en Freddie zorgden voor herkenbaarheid en de humor in het verhaal liet mij regelmatig lachen. Hoewel het verhaal van mij wat gemoderniseerd had mogen worden en soms net iets te gemaakt of overdreven aanvoelde, heb ik wel genoten van de kenmerkende schrijfstijl en verhaallijnen van Jill Mansell. Een fijn boek voor tussendoor, om niet te veel bij na te denken en gewoon van te genieten!