Familiegeluk

Recensie Familiegeluk:
Wat ik een een mooie en emotionele (het bracht me keihard terug bij het verlies van mijn eigen zoon) was de tekst op de gedenksteen van baby Lillian uit liefde geboren op 21 april 1964 en uit liefde laten gaan op 25 april 1964.
Ik kon me zeer goed verplaatsen in Eline en hoe dat verlies gevoeld moet hebben. Alsof er een stuk van jezelf sterft. Verschrikkelijk hoe de vader en moeder van Eline ermee omgingen. En na de geboorte en overlijden die diepe schaamte en het verzwijgen. Ook mijn ouders doen dat. Ook weer zeer confronterend. Ook rook ik de lieflijke geuren van mijn eigen oma toen Lisette in het huis van haar moeder was. Ik was weer terug in het huis van mijn oma. Ik snapte dat eerst niet maar later wel. Ook mijn oma verloor haar dochtertje. Ook dat werd in 1959 verzwegen. En dan die zin van ze (Eline) heeft lang geleden geleerd haar dochter los te laten. Rijzen bij mij gelijk vragen was dat gedwongen of vrijwillig?
De schrijfstijl is zeer beeldend. En net als Annemiek Kies-Klijnstra vind ook ik die laatste zin van het boek prachtig en allesomvattend. Ook de symboliek met de lelietjes van dalen met de naam Lillian vind ik prachtig. Ik vond het boek een pageturner en ik werd chagrijnig als ik het weg moest leggen.
Het verhaal van Eline. Het verborgen houden, een gezin dat zich afkeert van de dochter.
Het bestaan van dochter Lillian ontkennen. Nog steeds actueel. Ook mijn ouders hebben 4 kleinkinderen. De 5e, mijn zoon Björn die in de moederschoot stierf een stil geboren werd, hoort er niet bij hij wordt verzwegen.
Ik kan me dus levendig indenken hoe Eline zich al die tijd voelde. En haar woede borrelde ook in mij op. Haar vader was geen gemakkelijke man. Hij wist met de situatie geen raad. Om hem dan te vermoorden vond ik dan wel weer wreed. Alle personages zijn min of meer met elkaar verweven. Ik vind de zoektocht naar de waarheid in haar familie van Lisette dapper en gedurfd. Ondanks alle tegenstand zet ze door. Dat Theo zo'n wolf in schaapskleren is had ik niet verwacht. Wel jammer dat hij zijn uitleg niet over het waarom niet meer kan geven.
De schrijfster gebruikt een mooie, duidelijke en beeldende schrijfvorm. Zeer goed te volgen. Je visualiseert al snel hoe de personages eruit zien en je krijgt een band met ze. Doordat het in deze schrijfstijl geschreven was las het vlot en prettig. Het boek was moeilijk weg te leggen en ik had het snel uit.
De opbouw van het verhaal vind ik duidelijk en goed.
Ook de spanningsopbouw is prima.
De switch tussen verleden en heden is fijn. Je begrijpt dan de diverse personages beter.
De plot has ik niet aan zien komen. Deze wordt qua spanning en verrassing goed opgebouwd. Uiteindelijk komt alles bij elkaar in een goed sluitend einde. Van mij mag er een vervolg komen.
Ik vond de diverse karakters goed uitgewerkt. Ik had bij allemaal een duidelijk beeld voor me. Ze kwam en voor mij op het papier tot leven. Ik vond Mark erg overheersend maar Lisette had daar wel meer tegenin mogen gaan. En of Mark nu verder ging met de personeelschef en Lisette met de officier van justitie dat had ik wel meer willen weten. De familie werd goed beschreven en ook werd uitgelegd hoe ze vroeger waren en nu in het leven staan. Wat erachter zit hoe hun karakter gevormd is. Met Eline kon ik het meeste en diepste meevoelen omdat ook zij haar kind verloor. Ik dacht en voelde ook echt oh alweer een sterrenkindje erbij totdat ik me besefte dat het een boek was. Ook dacht ik intensief na over hoe Lillian geweest was als ze wel geleefd had. Misschien had het geheim van haar bestaan dan nog groter kunnen zijn. En het einde van het boek nog heftiger en intenser. Maar ik weet het niet. Ik vond het zo ook geloofwaardig en mooi. Jammer dat Eline niet langer doorleefde om het Lisette zelf te vertellen. Ik had die dialoog wel mooi gevonden. En het slot is zo ingenieus verrassend die had ik niet aan zien komen. Goede spanningsopbouw voor mij.