Recensie ‘Voor altijd geleden’

‘Voor altijd geleden’ vertelt het verhaal van Tristan, die rouwt om de dood van zijn vriendin Emma. Het nabijgelegen natuurdomein ‘De Zandbergen’, wordt na een vreemd treinongeluk afgesloten. De verhalen die over het domein de ronde beginnen te doen, lijken voor Tristan en zijn vrienden allemaal te verwijzen naar Emma en haar boekenwereld. Maar: wat is verhaal en wat is werkelijkheid wanneer je rouwt?

De thematiek van dit boek sprak me enorm aan: verlies, rouw, vriendschap, mysteries. Maar: ik moet tot mijn spijt zeggen dat dit geen boek voor mij was. In die mate zelfs dat ik het niet uitgelezen heb. Lezen begon als een opdracht te voelen, en dat kan toch echt de bedoeling niet zijn.

Ik doe dan ook geen uitspraken over het verloop van de verhaallijn op zich, maar geef wel even mee waarom ik het boek uiteindelijk aan de kant legde.

Het begon voor mij met de schrijfstijl. De auteur hanteert de hele tijd “m’n” en “z’n”, met zo’n frequentie dat het voor mij erg begon te storen. Ik kon dat tijdens het lezen niet meer negeren, waardoor de inhoud van het verhaal naar de achtergrond dreigde te verdwijnen.

Daarnaast voelden de personages voor mij onvoldoende ‘echt’ aan. Ik vond dat ze vaak te matuur reageerden voor hun leeftijd, waardoor ze onnatuurlijk aanvoelden. Die discrepantie zat voor mij zowel in hun taalgebruik als in hun handelingen: dialogen die stroef aanvoelden door hoe ze gevoerd werden of welke woorden gebruiken werden, en plagerijtjes of ‘tienergedrag’ dat al eens uitbleef waar je dat wel kan verwachten.

Gelukkig is lezen een persoonlijke ervaring en hoef je je door mijn mening niet te laten tegenhouden. Spreekt de verhaallijn je aan? Geef het boek dan vooral een eerlijke kans!