Lezersrecensie
Een aangrijpend en onweerstaanbaar boek
Toen je mij een tijd geleden contacteerde om te vragen of ik je boek wou lezen, vroeg ik je waarover het ging. We bekeken mekaars facebookpagina en jij bekeek ook mijn blog. Ik zag de cover op je facebookpagina en was onmiddellijk veroverd toen ik Bryan’s mooie glimlach zag. Zo’n stralend kindje. De titel deed al een belletje rinkelen bij mij : je kind loslaten doet altijd pijn. Maar er zijn verhalen waar het meer pijn doet dan andere. Een tijd later stuurde je mij je boek met een lief woordje erin en ik begon direct te lezen. Het leest heel vlot en ik kon maar niet ophouden. De hoofdstukken zijn niet lang en de ondertiteltjes dekten telkens de lading. Ze gaven duidelijk weer waarover het zou gaan. Er is een kort voorwoord van de kinderarts die ons vertelt over de moeilijke zoektocht naar de diagnose en hulp.
Het verhaal begint met de zwangerschap. Ik ben onder de indruk dat Marianne direct voelde dat er iets niet in orde was met de baby. Haar instinct verwittigde haar. En doorheen het verhaal is dat voor mij de rode draad. Marianne voelt aan dat er iets mis is op vele momenten. Ze voelt aan dat haar dierbaar kindje veel pijn heeft. Ze wil hem helpen en begrijpen. Soms voelt ze zich even verslagen maar dan krijgt ze weer moed en kracht en vecht samen met Marty, haar man, tegen die ziekte waarvan ze niet weten wat het is.
Na een dieper onderzoek op aanvraag van Marianne merken ze dat er een teratoom vastzit aan het lichaampje van de baby. ( Een teratoom (Grieks: τεράτωμα, monsterlijke zwelling) (ook wel “wondergezwel”) is een vorm van neoplasie, ontstaan uit ongedifferentieerde stamcellen. Het zijn tumoren die weefsels of orgaancomponenten bevatten uit alle drie de kiemlagen. ) Dat is iets heel zeldzaams. En van dan af begint de lijdensweg van Marianne en Marty vol vragen. Wat mij opvalt is dat ze telkens bij dokters terechtkomen die eigenlijk niet weten hoe ze er mee moeten omgaan. Ze krijgen niet de juiste antwoorden en ook niet de juiste behandeling. De geboorte komt eraan : keizersnede of niet? Zoveel vragen…
Ze veranderen van gynaecoloog en komen bij iemand terecht die niet enkel de teratoom ziet, maar ook de hele baby en ook de ouders. Een begripvolle persoon. Wanneer Bryan geboren wordt, stellen zij zich veel vragen waarop ze bijna geen antwoord op krijgen. Dat moet heel frustrerend en hard zijn.
Doorheen die zes jaar hebben ze gevochten voor hun klein manneke. Telkens weer kwamen er nieuwe problemen bij. Hoe moesten ze hem helpen om zo weinig mogelijk pijn te hebben? Het moet vreselijk zijn om je kind zo pijn te zien lijden en er zo weinig aan te kunnen doen. Marianne vertelt dit allemaal doorheen dit boek. Ik leefde het echt mee en genoot ook van de momenten waar Bryan blij was en schaterde. Ik vond hem een echt charmeurke. Dat zien vele mensen ook. Hij kon heel innemend zijn met de mensen.
Nog enkele mooie quotes :
p. 213 : Als je een kind met een zware handicap hebt, verleg je hoe dan ook je grenzen. En dingen die voor een ander heel extreem zijn, werden voor ons heel normaal.
p. 228 : …misschien wilde hij eigenlijk niet meer vechten… Ik had weleens gehoord dat sommige mensen toestemming nodig hebben om los te kunnen laten. En ik dacht dat Bryan misschien op onze toestemming wachtte.
Lieve Marianne, ik heb je boek gisteren uitgelezen. Ik moest er even van bekomen. Hoe heb je dit allemaal kunnen dragen? Ik las dat je een fantastische moeder bent en Marty een hele goeie vader en partner. Dat jullie zo samen gevochten hebben, ook met Sidney, voor jullie kleine jongen. Ik heb Bryan leren kennen dankzij jouw verhaal. Ik zal hem nooit vergeten. Ik leerde niet alleen een ziek kind kennen maar een schat van een jongetje dat zo’n mooie glimlach heeft. Ik hoorde hem schateren. Ik zag hem voor mij. Zo’n mooi en lief kindje. Wat jullie meemaakten, is het ergste wat ouders kan overkomen. Je kind overleven. Dat komt heel hard aan. Het is niet de orde van het leven. Toch hebben jullie hele mooie momenten met hem gehad en dat kan niemand jullie afpakken. Ik begrijp heel goed dat je er achteraf bijna onderdoor ging. Hoe kan je verderleven met dat gat in je hart? Het is onwezenlijk. Gelukkig ben je er bovenop gekomen. Met Sidney en Marty. Zij zijn er om je te helpen dat gat te vullen. Maar als moeder zal het nooit helemaal dichtgaan. Er zal steeds een plaats blijven voor je kleine ventje. Ik vind je verhaal bewonderenswaardig en las het bijna in één ruk uit.
Mijn grote wens zou zijn dat dit verhaal van Bryan door iedereen gelezen wordt. Zo wordt hij nooit vergeten.
p. 295 : Hij heeft ons leven verrijkt met zijn prachtige ziel. Hij heeft ons geleerd om niet te snel te oordelen, en mensen niet te veroordelen voordat je iemands verhaal kent. Hij heeft ons geleerd om positief te blijven, hoe moeilijk dat soms ook is. Maar vooral om van elkaar te houden en te respecteren. Dat geluk écht in die kleine momenten zit. En dat we van het leven moeten genieten. Want voor je het weet is het leven, zoals je het kent, voorbij.
Op het einde van het boek staat er een woordje van Marianne voor haar kleine man. En zo’n mooi gedichtje.
Slaap zacht, lieve Bryan
Het verhaal begint met de zwangerschap. Ik ben onder de indruk dat Marianne direct voelde dat er iets niet in orde was met de baby. Haar instinct verwittigde haar. En doorheen het verhaal is dat voor mij de rode draad. Marianne voelt aan dat er iets mis is op vele momenten. Ze voelt aan dat haar dierbaar kindje veel pijn heeft. Ze wil hem helpen en begrijpen. Soms voelt ze zich even verslagen maar dan krijgt ze weer moed en kracht en vecht samen met Marty, haar man, tegen die ziekte waarvan ze niet weten wat het is.
Na een dieper onderzoek op aanvraag van Marianne merken ze dat er een teratoom vastzit aan het lichaampje van de baby. ( Een teratoom (Grieks: τεράτωμα, monsterlijke zwelling) (ook wel “wondergezwel”) is een vorm van neoplasie, ontstaan uit ongedifferentieerde stamcellen. Het zijn tumoren die weefsels of orgaancomponenten bevatten uit alle drie de kiemlagen. ) Dat is iets heel zeldzaams. En van dan af begint de lijdensweg van Marianne en Marty vol vragen. Wat mij opvalt is dat ze telkens bij dokters terechtkomen die eigenlijk niet weten hoe ze er mee moeten omgaan. Ze krijgen niet de juiste antwoorden en ook niet de juiste behandeling. De geboorte komt eraan : keizersnede of niet? Zoveel vragen…
Ze veranderen van gynaecoloog en komen bij iemand terecht die niet enkel de teratoom ziet, maar ook de hele baby en ook de ouders. Een begripvolle persoon. Wanneer Bryan geboren wordt, stellen zij zich veel vragen waarop ze bijna geen antwoord op krijgen. Dat moet heel frustrerend en hard zijn.
Doorheen die zes jaar hebben ze gevochten voor hun klein manneke. Telkens weer kwamen er nieuwe problemen bij. Hoe moesten ze hem helpen om zo weinig mogelijk pijn te hebben? Het moet vreselijk zijn om je kind zo pijn te zien lijden en er zo weinig aan te kunnen doen. Marianne vertelt dit allemaal doorheen dit boek. Ik leefde het echt mee en genoot ook van de momenten waar Bryan blij was en schaterde. Ik vond hem een echt charmeurke. Dat zien vele mensen ook. Hij kon heel innemend zijn met de mensen.
Nog enkele mooie quotes :
p. 213 : Als je een kind met een zware handicap hebt, verleg je hoe dan ook je grenzen. En dingen die voor een ander heel extreem zijn, werden voor ons heel normaal.
p. 228 : …misschien wilde hij eigenlijk niet meer vechten… Ik had weleens gehoord dat sommige mensen toestemming nodig hebben om los te kunnen laten. En ik dacht dat Bryan misschien op onze toestemming wachtte.
Lieve Marianne, ik heb je boek gisteren uitgelezen. Ik moest er even van bekomen. Hoe heb je dit allemaal kunnen dragen? Ik las dat je een fantastische moeder bent en Marty een hele goeie vader en partner. Dat jullie zo samen gevochten hebben, ook met Sidney, voor jullie kleine jongen. Ik heb Bryan leren kennen dankzij jouw verhaal. Ik zal hem nooit vergeten. Ik leerde niet alleen een ziek kind kennen maar een schat van een jongetje dat zo’n mooie glimlach heeft. Ik hoorde hem schateren. Ik zag hem voor mij. Zo’n mooi en lief kindje. Wat jullie meemaakten, is het ergste wat ouders kan overkomen. Je kind overleven. Dat komt heel hard aan. Het is niet de orde van het leven. Toch hebben jullie hele mooie momenten met hem gehad en dat kan niemand jullie afpakken. Ik begrijp heel goed dat je er achteraf bijna onderdoor ging. Hoe kan je verderleven met dat gat in je hart? Het is onwezenlijk. Gelukkig ben je er bovenop gekomen. Met Sidney en Marty. Zij zijn er om je te helpen dat gat te vullen. Maar als moeder zal het nooit helemaal dichtgaan. Er zal steeds een plaats blijven voor je kleine ventje. Ik vind je verhaal bewonderenswaardig en las het bijna in één ruk uit.
Mijn grote wens zou zijn dat dit verhaal van Bryan door iedereen gelezen wordt. Zo wordt hij nooit vergeten.
p. 295 : Hij heeft ons leven verrijkt met zijn prachtige ziel. Hij heeft ons geleerd om niet te snel te oordelen, en mensen niet te veroordelen voordat je iemands verhaal kent. Hij heeft ons geleerd om positief te blijven, hoe moeilijk dat soms ook is. Maar vooral om van elkaar te houden en te respecteren. Dat geluk écht in die kleine momenten zit. En dat we van het leven moeten genieten. Want voor je het weet is het leven, zoals je het kent, voorbij.
Op het einde van het boek staat er een woordje van Marianne voor haar kleine man. En zo’n mooi gedichtje.
Slaap zacht, lieve Bryan
2
Reageer op deze recensie
