Niet eerder had ik het dat een boek mijn adem letterlijk wegnam.

Ik wil hier eigenlijk niet te veel over kwijt, want het feit dat ik vrijwel niks over het verhaal wist maakt dat het boek een nog diepere indruk op mij heeft gemaakt. In 'Het moois dat wij delen' volgen wij als eerst het verhaal van een jonge vrouw, die probeert te ontkomen aan haar verleden. Vervolgens volgen wij het verhaal van een oudere man, die moeite heeft met het feit dat hij zijn eigen buurt niet meer herkent als het was. Langzaam aan, en dan bedoel ik heel langzaam aan, worden hun verhalen duidelijker en komen deze samen.

Toen ik de flaptekst van dit boek voorlas aan mijn vader zei hij: "Ja, dat kan dus echt alle kanten op gaan. Ik weet nu nog niet waar het over gaat." Ik hoop dat ik dat met bovenstaande omschrijving heb kunnen vasthouden want op deze manier vond ik het verhaal nog krachtiger dan het al was. Het boek doet ontroeren en zet tot nadenken. Het verhaal heeft een zeer toegankelijke schrijfstijl, maar doet de personages en het verhaal hierin niks te kort.

“Ze zeggen dat rouw even diep is als liefde was. Sommige dagen kom ik tot het inzicht dat ik geluk heb gehad omdat ik Maria zo lang naast me heb gehad en op andere dagen stel ik vast dat als ik haar niet zo lang naast me had gehad het niet zo moeilijk zou zijn om haar te missen. Elke dag moet ik beslissen of ik dankbaar ben of eenzaam. Maar ik wil haar verdomme gewoon terug zien. Dat is wat ik wil.”

Mijn eerst Ish Ait Hamou en ik denk dat ik gauw een volgende oppak. Niet eerder had ik het dat een boek mijn adem letterlijk wegnam.