De onverklaarbare logica van mijn leven

De onverklaarbare logica van mijn leven was mijn kennismaking met Benjamin Alire Saenz. Ik begon het verhaal met weinig verwachtingen, ik had al heel veel positieve dingen gehoord over zijn vorige boek en over dit boek. Ik had echter geen referentie dus ik ging er blanco in.

Wat me het eerste opviel was de schrijfstijl, deze is heel poëtisch. Dit zorgt ervoor dat ik echt niet in het verhaal kom. Het blijft voor mij heel hard aan de oppervlakte. Ik kan mij niet identificeren met de personages. Ik kruip graag echt in een boek alsof ik erbij ben, dat lukte bij dit boek niet.
Het zijn korte hoofdstukken, dat zorgt ervoor dat het wel vlot leest. Ondanks de schrijfstijl die niet mijn ding was, ging ik wel vlot door het verhaal heen.

Er zijn heel wat onderwerpen die aangekaart worden in dit verhaal. Zo is er heel veel verlies aanwezig, maar speelt ook vriendschap en familie een heel belangrijke rol in dit verhaal. Dit zorgt ervoor dat er heel veel gebeurd en dat het verhaal ook echt een boodschap kan meegeven.
De worsteling van Sal met zijn identiteit is voor mij van minder belang, hij weet niet wie hij is. Voor mij komt er weinig evolutie in deze zoektocht dus zijn de andere onderwerpen belangrijker. Zijn vrienden Sam en Fito maken een veel grotere ontwikkeling door. Ze worden gedreven door verlies en gaan hierdoor 'gedwongen' worden om verder te gaan. Ze moeten verder met hun leven en gaan hier op een mooie manier mee om.

Ik sloeg De onverklaarbare logica van mijn leven met een gemengd gevoel dicht. Door de schrijfstijl wist het boek mij niet aan te grijpen en kwam voor mij de boodschap niet over. Ik kon wel zien wat het boek moet overbrengen en de boodschap is wel heel mooi.