Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd

In dit zesde deel, dat gaat over Electra, worden we meegenomen naar het Afrikaanse land Kenia.

Dit verhaal begint als enige boek met andere woorden, namelijk: "Ik kan me niet herinneren waar ik was of wat ik deed toen ik hoorde dat mijn vader was overleden."
Electra zit bij haar psycholoog en probeert eigenlijk zo snel mogelijk onder het gesprek uit te komen.

..."Het lijkt erop dat je boos bent omdat hij dood is Electra. Waarom was je boos?"
"Dat ben ik niet...Dat was ik niet, ik bedoel, ik kan het met niet herinneren, echt niet."
"Je herinnert je niet hoe je je op dat moment voelde?"
"Nee."
Ze krabbelde iets op haar notitieblok, waarschijnlijk iets als "weigert dood vader te verwerken". Dat had de vorige psycholoog tegen me gezegd, terwijl ik er juist heel erg mee bezig was. Ik was er in de loop der jaren achter gekomen dat die lui maar al te graag wilden ontdekken waarom mijn leven zo'n puinhoop was, en als ze die oorzaak eenmaal hadden, beten ze zich erin vast als een muis in een stuk kaas en bleven eraan knabbelen tot ik ze gelijk gaf en maar wat onzin uitkraamde om ze tevreden te stellen".

Electra doet zich al heel lang anders voor dan wie ze in werkelijkheid is. Aan de buitenkant lijkt het alsof ze het allemaal zo mooi voor elkaar heeft. Een fantastische baan als model, een prachtig uiterlijk en schatrijk. Maar van binnen voelt Electra zich gebroken, kwetsbaar en ontworteld.
Ze heeft in eerste instantie ook helemaal geen behoefte om op zoek te gaan naar haar roots. Sterker nog, ze kan zich niet meer herinneren waar ze de brief van Pa Salt gelaten heeft...
Tussen een opdracht door besluit ze om terug te gaan naar Atlantis, waar op dat moment Ally met haar zoontje Bear verblijven. Ally vertelt Electra over de geheime kelder en ze vraagt Marina om opheldering, maar die doet er nogal vaag over. Ze gaan wel met de lift naar de kelder, maar ze krijgen geen kans om de geheime deur te onderzoeken en helaas komt dit in het hele verhaal ook niet meer aan bod, wat ik persoonlijk erg jammer vind...

Electra heeft dus geen behoefte om op zoek te gaan naar haar roots, totdat ze een bijzondere brief ontvangt, van een vrouw die beweert haar oma te zijn.
Wanneer ze uiteindelijk besluit om deze vrouw bij haar thuis uit te nodigen, gaat het helemaal niet goed met Electra.
Halverwege de geschiedenis van haar familie (waar het verhaal hier ineens springt naar het verleden van Cécily , op oudejaarsavond 1938), stopt haar oma met het verder vertellen van de geschiedenis, omdat ze doorheeft dat Electra onder invloed is.

Electra heeft een nieuwe persoonlijke assistent, Mariam. Wanneer ze teveel pillen heeft genomen, wordt ze net op tijd gevonden en uiteindelijk ziet ze zelf in dat het zo niet langer door kan gaan en besluit ze om af te gaan kicken in een afkickkliniek. Hier ontmoet Electra een paar bijzonder mensen, die veel voor haar gaan betekenen. Ik vond zelf de geschiedenis en het stukje waar ze een band krijgt met deze mensen af en toe wat langdradig overkomen.
Aan het eind van het verhaal gaat het met Electra weer de goede kant op en besluit ze iets moois te doen met al het geld dat ze heeft.

..."Het gaat goed. Zoals een citaat dt Pa voor me had achtergelaten zegt: "het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd." "Ook al heb ik je pa niet lang gekend, het was me een genoegen en het was me duidelijk dat hij een heel wijze man was. Ik had echt het gevoel dat hij veel meegemaakt had in zijn leven."
"Tja, mijn zussen en ik zouden graag willen weten wat allemaal. Voor ons was hij een groot raadsel. We hebben nooit geweten wt hij deed of waar hij heen was wanneer hij van huis was of waarom hij een stel meisjes zoals wij van over de hele wereld bij elkaar gebracht had. En we zullen het nooit meer weten ook, want hij is dood."
"Mis je hem?"
"Ja, heel erg. Nu ik niet meer boos ben."....

Het is fijn dat de lezer een wat completer beeld heeft gekregen in het leven van Electra en haar nu beter kan begrijpen. Al vond ik af en toe de geschiedenis wat te gedetailleerd. En ik vond het jammer dat er verder heel weinig aanwijzingen in dit deel aan bod komen over Pa Salt. Aan het eind van dit boek komt Georg Hoffman met de mededeling dat hij denkt hun zevende, ontbrekende zus gevonden te hebben. Ik ben zeer benieuwd naar het zevende en laatste deel in deze serie en ik hoop antwoord te krijgen op een aantal vragen die de verschillende boeken opgeroepen hebben. Ik kan in ieder geval niet wachten tot het slot!