De laatste zomer

Als liefhebber van het horror/thrillergenre was ik direct benieuwd naar dit boek van Dana Mele. De schrijfster was voor mij nog onbekend, maar de prachtige cover – die verraadt dat dit een verhaal wordt waarin niets is wat het lijkt – en de intrigerende flaptekst trokken meteen mijn aandacht.

Wat een gezellige vakantie had moeten zijn, eindigde in een vuurzee. En Emily overleefde die niet. Na een mysterieuze uitnodiging komen haar vijf vrienden een jaar later nog één keer samen om haar te herdenken. Wanneer Chelsea, de enige die zich de brand niet goed kan herinneren, vragen begint te stellen, wordt al snel duidelijk: Emily’s dood was geen ongeluk. Wat begint als een herdenking, verandert langzaam in een angstaanjagend spel vol geheimen en schijn.

Het verhaal is opgedeeld in vier delen, elk verteld vanuit een ander perspectief. Het eerste deel speelt zich af in het heden en volgt Chelsea, een onzeker en angstig personage dat worstelt met gaten in haar geheugen. Elk hoofdstuk onthult slechts een klein stukje van de puzzel, waardoor je als lezer voortdurend op scherp staat. De korte hoofdstukken vanuit een onbekend perspectief versterken die onrust en geven het verhaal een duister tintje. Vervolgens keren we in het tweede deel twee jaar terug in de tijd en volgen we Kennedy, de zelfverzekerde dochter van rijke ouders. Door haar ogen beginnen de eerste verbanden zichtbaar te worden, terwijl de dreiging steeds dichterbij komt.

In het derde deel beleven we Emily’s zomer – de zomer waarin alles misging. Geheimen komen aan het licht, vriendschappen barsten uit elkaar en de sfeer wordt steeds beklemmender. Het vierde deel brengt ons terug naar het heden, waarin Kennedy en Chelsea opnieuw het woord krijgen. De ontknopingen zijn schokkend en soms hartverscheurend, en geven eindelijk duidelijkheid over wat er die fatale avond in het zomerhuis is gebeurd. De epiloog, verteld vanuit Emily, sluit af met een huiveringwekkend en verrassend slot dat nog lang blijft hangen.

De onderlinge dynamiek in de vriendengroep is complex – en soms zelfs behoorlijk toxic – maar juist daardoor geloofwaardig. De vele ruzies, misverstanden en spanningen maken het moeilijk om echt met iemand mee te leven, al benadrukt dat ook de afstand en het wantrouwen die centraal staan. Wat het boek extra bijzonder maakt, is het bovennatuurlijke element: tarotkaarten, geesten, deuren die vanzelf dichtslaan – het gaf me af en toe The Haunting of Hill House-vibes. In het begin lijkt het misschien wat vergezocht, maar tegen het einde vallen de puzzelstukjes overtuigend op hun plek.

De laatste zomer is een beklemmende, originele en gelaagde psychologische thriller over rouw, schuld en de breekbaarheid van vriendschap. Mele’s schrijfstijl is prettig en toegankelijk, met een sterk gevoel voor sfeer. Ondanks wat traagheid halverwege en personages die niet altijd even diep worden uitgewerkt, vond ik dit een intrigerend en meeslepend boek dat je in één ruk wilt uitlezen. Een verhaal dat perfect past bij deze tijd van het jaar – lange, donkere avonden – en een aanrader is voor liefhebbers van sfeervolle thrillers die onder je huid kruipen.

Dank aan Blossom Books voor dit recensie-exemplaar!