Een schizofreen bestaan dat tot uiting komt in taal

Lale Gül hangt in Ik ga leven op een humoristische en tegelijk schrijnende toon de vuile was van een orthodox Turks-Nederlands gezin in Amsterdam buiten. In Ik ga leven besluit de twintigjarige protagoniste en verteller Büsra zich niet langer te laten beknotten door haar bekrompen ouders.

Büsra uit haar woede in registers die springen van schuttingtaal en scheldwoorden via straattaal naar prozaïsch maniërisme, waarmee ze op treffende en indrukwekkende wijze haar schizofrene bestaan tot uitdrukking brengt. Er zijn legio geweldige en originele taalvondsten van verbasterde Nederlandse uitdrukkingen, waarmee Büsra linguïstische bruggen slaat naar de Turkse cultuur. Overigens zullen niet alle lezers de gebezigde straattaal begrijpen.

Gül klaagt niet alleen de schijnheiligheid van orthodoxen aan, ze houdt ook de Nederlandse samenleving een spiegel voor door de vraag op te werpen of de vrijheid van godsdienst niet te ver is doorgeschoten als onder het mom van godsdienstvrijheid de geestelijke en lichamelijke integriteit van meisjes wordt aangetast, ze worden gedwongen hoofddoeken te dragen, hun traditionele rolpatronen wordt opgedrongen en bij huiselijk geweld de vrouw het er wel zelf naar gemaakt zou hebben.

Het pamflet was sterker geweest als er meer was geschrapt. Toch krijgt Ik ga leven een extra ster vanwege Güls immense stoutmoedigheid om deze sleutelroman te publiceren. Gelezen in de Week van het Verboden Boek.