Lemaitres fantasie op hol

De Prix Goncourt, de hoogste jaarlijks uitgereikte Franse literaire onderscheiding voor het werk met het verbeeldingsvolste proza, werd in 2013 toegekend aan Pierre Lemaitre voor zijn roman Tot ziens daarboven. Lemaitre bedacht fantasierijk hoe een wonderlijke vriendschap tussen twee Franse soldaten in de loopgraven tijdens de laatste slag in de Eerste Wereldoorlog ontstond. Zou deze vreemde vriendschap standhouden?

Lemaitre klaagt de oorlog aan, net als de corrupte ambtenaren en de Franse regering die de soldaten in de kou liet staan. Twee vormen van bedrog vormen de kapstok waarmee Lemaitre spanning in het verhaal brengt. De schrijver wil er de spanning tot de laatste druppel uitpersen, waardoor het verhaal verzandt in een te lang gerekte klucht met karikaturale nevenpersonages. De roman is té verbeeldingsvol op momenten waar Lemaitre zijn trucendoos opentrekt en het verhaal geloofwaardigheid verliest. Zo bedient hij zich van verbazingwekkend toeval of beschrijft dat een persoon doodgaat die hij later in het verhaal weer tot leven wekt.

Aan de indringende stijl en opbouw is te merken dat Lemaitre ook scenarioschrijver is. Het verhaal werd in 2017 door Albert Dupontel verfilmd. Lezers hoeven zich niet te laten afschrikken door het vermeend elitaire karakter van een Prix Goncourt-winnaar: Tot ziens daarboven leest vlot en gemakkelijk en schurkt ondanks talrijke gruwelijkheden aan tegen een feelgood en literaire thriller.

En nu weer door met de Prix Goncourt-winnaar van twintig jaar eerder.