Over het excentrische van de kunst (Sacha Bronwasser, De lotgevallen)

De lotgevallen van Sache Bronwasser is een verhalenbundel waarin elk verhaal geïnspireerd is op een kunstwerk. Er lijkt een patroon te zijn in de thematiek van de verhalen, die we het excentrische van de kunst kunnen noemen. Normaal denken wij over onszelf als een kaars in de ruimte die de omgeving verlicht, en hebben we nauwelijks oog voor de manier waarop onze omgeving ons achter onze rug om altijd al richting geeft. In verschillende verhalen uit de bundel worden mensen zich bewust van dit excentrische, bijvoorbeeld de getrouwde man in Richting die aan het wikken en wegen is of hij zijn overspelige vrouw moet verlaten of moet afwachten tot haar relaties zijn geïmplodeerd, en tijdens een wandeling op het strand een man ontmoet die een levensgrote pijl van de tijd onder zijn arm draagt. “Hij draagt de toekomst onder zijn arm. Hij volgt niet de richting, nee, de richting neemt hém mee. Zo moet het gaan, dit is hoe wij bewegen, er is geen andere weg dan vooruit” (39). Wat een geweldige ervaring, dat jij de tijd vooruit draagt en de tijd jou draagt, ware het niet dat het dragende van de tijd zo excentrisch is, dat jij in geen geval meer kunt beweren dat jij de tijd vooruit draagt. De man beseft zich dit als hij ziet dat de wind aan de levensgrote pijl onder de arm van de man trekt. Dat indiceert niet ‘dat het een zware klus is om de tijd te dragen’, wat dan leidt tot een vorm van decisionisme van de man die plots weet wat hem te doen staat, maar vooral dat jij alleen gedragen wordt, overgeleverd aan de tijd in al je naaktheid. Meer blogs over filosofie en literatuur: https://vincentblok.wordpress.com/