Sant' Anna

Het verhaal is opgesplist in drie perspectieven: tijdens de oorlog, jaren na de oorlog en het "heden" (1994). Ik vond deze afwisseling van de drie perspectieven erg prettig. Het eerste hoofdstuk begon heel lieflijk, maar eindigde meteen met een 'met je neus op de feiten gedrukt'. Vervolgens ga je daarna naar het heden (1994) waar Chiara Arrighetti, inmiddels 61 jaar oud, in samenwerking met een journaliste, haar autobiografie laat schrijven. Jarenlang heeft zij gezwegen over haar privéleven, maar na de dood van haar ouders, is het tijd om alles open te gooien. In deze gesprekken met Francesca, de journaliste, komt er steeds meer boven water wat zich al die jaren geleden heeft afgespeeld. Ik vond het een hele fijne manier van lezen. Alsof ik onderdeel was van het gesprek tussen Chiara en de journaliste. En ik zelf de dagboekdelen aan het lezen was. De hoofdstukken werden afgewisseld tussen 1944; waarin je steeds meer informatie krijgt wat zich daar voor verschrikkelijks heeft afgespeeld, de jaren daarna; hoe het Chiara is vergaan na de oorlog en jaren daarna, en het heden waarin ze Francesca alles aan Francesca verteld. Naar het einde toe werd alles één verhaal, alle puzzelstukjes vielen op hun plek en ik kreeg een kijkje in Chiara's leven nadat alles verteld was. Het is zo prachtig.

Wat ik ontzettend sterk vond beschreven waren de gevoelens van Chiara. De oorlog kan al jaren klaar zijn, maar de oorlog leeft altijd voort in Chiara. Het effect wat dit heeft gehad op mensen en nog steeds heeft. Iets wat wij ons nooit kunnen voorstellen. 

Het boek leest eigenlijk vrij vlot en snel door de korte hoofdstukken. Maar de manier van schrijven.. het is betoverend mooi. Elke zin op een eigen sierlijke, respectvolle en gedetailleerde manier. De emoties spatten van mijn e-reader. Waar ik weleens kan huilen tijdens her lezen van een boek, stroomden hier meerdere keren tranen over mijn wang. Het ontroerde mij zo erg.

"Ik bedoel echt vreselijke dingen, Francesca. Dingen die je nooit meer van je leven zult vergeten. Echt nooit meer. Ik wil dat je dat weet."

Een iets minder puntje voor mij waren de uitgebreide routes die werden beschreven. Chiara is wel honderen piazza's en via's doorgelopen. En alhoewel ik het beschrijven van gebouwen en de omgevingen wel heel tof vond, hadden die namen van al die piazza's en via's minder gemogen. Het had geen extra toevoeging voor mij. Maar dat is zoiets kleins vergeleken met de rest van het boek.

De onderlinge vriendschappen en banden die zijn onstaan in het leven van Chiara. Haar enige echte liefde. Alles voelde zo echt. Het zat vol liefde. Het zat vol pijn. Het zat vol met verdriet. Het zat vol met mooie momenten. Alsof Jerrad mij aan de hand meenam en Chiara's verhaal vanaf een zijlijn aan mij liet zien. Ik sloot hen in mijn hart. Op dit moment ben ik nog steeds onder de indruk. Zoekend naar woorden om dit boek eer aan te doen.

"Maak hen die niet meer hier zijn niet alleen trots om wat je hebt bereikt, maar maak ze vooral gelukkig omdat jij gelukkig bent."