Iconisch verhaal in een prachtige enscenering

Dit prachtige, melancholieke boek gaat over Aschenbach, een gekend en rijk schrijver die als oudere, eenzame man naar Venetië op vakantie gaat en daar geheel gebiologeerd wordt door een schone jonge knaap.
Thomas Mann besteedt aan het begin van het boek nogal wat hoogdravende - en voor mij deels onbegrijpelijke zinnen aan de ontwikkeling van het kunstenaarschap van Aschenbach. Voor zover ik dat goed begrepen heb, is zijn kunstenaarschap als volgt te duiden: Aschenbach heeft altijd met grote discipline gewerkt aan zijn roem en heeft zich ontwikkeld als een waardig, elegant schrijver, die de sympathie van het grote publiek heeft gevonden, maar daardoor wel de onbevangenheid, de roekeloosheid en grenzeloosheid van de kunstenaar - de lonkende afgrond - is kwijtgeraakt.
In de mooie jongen Tadzio ziet hij weer de volmaakte schoonheid, maar hij wordt bevangen door hartstocht en verliest volledig zijn waardigheid; hij volgt Tadzio slaafs van een afstandje en kan nergens anders aan denken en laat zich zelfs opmaken om er maar jonger uit ter kunnen zien.
Uiteindelijk sterft hij op het strand, kijkend naar Tadzio die als een jonge god door de zee waadt en naar hem kijkt, omkranst door de zon.
Ik vind de taal van het boek niet eens zo bijzonder, maar het is vooral een prachtige enscenering, waarbinnen zich een klein, krachtig en iconisch verhaal afspeelt van een dolende kunstenaar op leeftijd, die de schoonheid en onbegrensde hartstocht hervindt, omdat hij zijn waardigheid durft te verliezen, maar daardoor ook te gronde gaat.
In mijn hoofd werd het boek ook begeleid door beelden uit de gelijknamige film van Visconti. De sterfscène op het strand wordt daarin oogverblindend getoond, maar in de allerlaatste minuut zie je hoe het dode lichaam van Aschenbach snel, kil en nonchalant van het strand wordt weggesleept, want zo klein en betekenisloos eindigt ook de onbegrensde kunstzinnige vervoering.