Mooi in zijn eenvoud

Echt een heel mooi boek over een joods gezin waarvan na de oorlog alleen moeder en zoon nog over zijn. In kleine verhalen in verschillende tijdsperioden - soms gehusseld - wordt beschreven hoe de zoon in de liefdevolle tang van zijn moeder wordt gesmoord en wat dat betekent voor zijn verdere leven. Het leidt allemaal tot weinig vreugde en ook in eenvoudige baantjes heeft hij de neiging om het te laten mislukken, omdat hij absoluut niet meer in een kader wil leven. Succes is dat hij dit autobiografische materiaal uiteindelijk heeft kunnen verwerken in een roman. De taal is heel eenvoudig en de verhalen spreken voor zich en er wordt verder niet ingegaan op wat er achter zit. Het is aan de lezer om het verder in te vullen en de verschillende verhalen aan elkaar te verbinden. Dat geeft veel lucht en laat het boek ademen. Ik hou daarvan, merk ik. Portnoys complaint van Philiip Roth heeft hetzelfde thema , maar daar kwam ik niet doorheen, want het is met een energieke fulminerende taalstroom geschreven, bijna zonder adempauze en zonder rust voor eigen contemplatie. Ik heb pas ook nog het interview van van Dis met Pointl terug gezien. Zo'n ontroerende, eerlijke en kwetsbare man!