Suspense: Schoonheid berust op het ongeziene

Ik ging het verhaal in met het idee dat ik 'de zoveelste literaire thriller' zou gaan lezen. Dat bleek niet het geval te zijn. De spanning werd subtiel opgebouwd en natuurlijk is het wel een pageturner in het laatste derde gedeelte van het boek. Het zijn vooral de mooie zinnen en de filosofische gedachten die me bij blijven. Blz. 268: "Wat we zien is afhankelijk van wat we niet zien.(...) Er is een verband tussen zien en blindheid. Zoals in de mist bepaalde dingen, bepaalde kleuren naar voren komen. De kans op een openbaring in het alledaagse. (....) Jezelf kennen is vergeten wie je bent."
Het boek bestaat uit vijf grote delen, die vervolgens ook allemaal weer onderverdeeld zijn. Er lopen een aantal verhaallijnen door elkaar die elkaar uiteindelijk ontmoeten. De boerderij van de familie Hale is het spookhuis waarin het gonst van de verhalen, het mysterie van windvlagen, verschijningen manifest wordt. In dat huis komt vele jaren na een dubbele moord een nieuw gezin te wonen. Overkomt hen ook rampspoed? Hoe gaan de zonen Wade, Eddy en Cole Hale met hun verleden en de nieuwe bewoners van 'hun' huis om. .”

Chosen is een hechte gemeenschap waar niets is wat het lijkt. Een dorp waar altijd wordt gepraat, je kan geen stap buiten de deur zetten zonder dat dit werd opgemerkt. Voor Catherine is Chosen een plek waar ze zich niet echt thuis voelt. Maar haar echtgenoot George heeft het voor het zeggen, dus ze zal er het beste van moeten maken. De vraag is of ze gelukkig is ....En is ze daarin de enige?....
Door de flashbacks en verwijzingen naar de toekomst en het feit dat het verhaal sterk wisselt van perspectief (de onderscheiden personages 'vertellen' ieder een deel van het verhaal), maakt dat losse lijntjes op een gegeven moment een mooi weefsel worden.
Ik vind het geen literaire thriller, maar eerder een 'suspense roman.' In een roman zie je dat de personages een ontwikkeling doormaken. Door steeds kleine elementen, karaktereigenschappen, gebeurtenissen toe te voegen aan de personages worden ze complexer en rijker. Het wisselend vertelperspectief zorgt er voor dat je de personages ook echt gaat volgen. Het boek staat vol met mooie zinnen. Misschien is de sleutelzin wel 'schoonheid berust op het ongeziene.' Dit boek krijgt van mij vier sterren.