En nu maar hopen dat ze slapen!

Het kan een heel gedoe zijn: kinderen in hun bed krijgen om te gaan slapen. Ouders herkennen ongetwijfeld alle pogingen die de slimmerikjes bedenken om het naar bed gaan uit te stellen: de knuffel is kwijt, er moet nog een verhaaltje voorgelezen worden, er moet nog een prentenboek gelezen worden, het bedlampje moet aanblijven, er moet nog een extra knuffel in bed, enz. enz. De rituelen die spelen rondom het naar bed komen in De baby moet slapen van Lou Peacock met illustraties van Ged Adamson speels en vrolijk aan de orde. De vertaling van dit boek dat de oorspronkelijke titel The Bear, The Book and The Blanket had is van J.H. Gever.

Tien konijntjes, waarvan de voornaam allemaal begint met een B (om het lekker makkelijk te maken) bedenken allerlei leuke dingen om de baby aan het slapen te krijgen, want….de baby wil niet slapen. “Wat de baby nodig heeft is: beertje, boekje, dekentje.” De konijntjes gaan op zoek en het lukt ze, zij het met de nodige moeite. Want welk boek moet je nu gaan voorlezen als er een hele boekenkast vol staat, bijvoorbeeld. Eindelijk is het zover, maar…het dekentje blijkt gewassen te zijn en superschoon. Dat valt natuurlijk niet goed bij de baby. De konijntjes kunnen weer aan het werk. Er is uiteindelijk nog één ding dat ontbreekt. Wat? Ontdek dat in dit boek.

De lekker grote tekeningen in zachte kleuren bieden veel extra’s. Zo is er Bobbie het ondeugende konijntje dat regelmatig opduikt, is er een poes die verbaasd toekijkt of een oog opentrekt omdat zij net sliep. Het zijn dit soort details die kinderen oppikken en het doek doen sprankelen. Bovendien is ieder konijntje een apart karakter. Zo kijkt Bibi door een heuse verrekijker om te zien waar de spulletjes liggen, loopt Belle met een vangnet rond en is Benthe met een loep in de hand op zoek. Ieder konijntje heeft een eigen persoonlijkheid en je kunt aan de houding of de gezichtsuitdrukking zien wat het voelt, denkt. Daar kun je het met de kinderen over hebben. Het prentenboek geeft bovendien aanleiding om het met kinderen te spreken over wat zij allemaal doen voor ze gaan slapen. Hebben zij ook routines. Adamson heeft veel aandacht voor de details waardoor er iedere keer weer iets nieuws te ontdekken valt. De schutbaden aan de binnenkant introduceren de tien konijntjes: klaar wakker met open ogen. Hoe anders is het op de schutbladen achterin: slapende konijntjes, een wegkruipende baby en één konijntje die de ogen openhoudt. Ook de typografie speelt een rol in het boek en dan is er die kaft in reliëf. Dat voelt lekker.

En nu maar hopen dat de kinderen ook gaan slapen als dit boek aan hen voorgelezen is. Maar misschien zeggen ze: nog een keertje voorlezen!