Vier wandelaars en een Siciliaan

Recensie van:

Vier wandelaars en een Sicilliaan

Vier vrouwen op wandelvakantie op Sicilië en allemaal hebben ze hun reden om van huis weg te gaan….

Unieke roman geschreven door vier schrijfsters

Auteurs:

Marion Pauw

Marion Pauw (1973) is schrijfster en scenariste. Ze schreef onder andere de bestsellers Daglicht, Zondaarskind en Hemelen. Voor Daglicht ontving Pauw de Gouden Strop en de IJslandse prijs voor beste vertaalde thriller. Bij Lebowski Publishers verschenen van haar hand Hotel Hartzeer, met Susan Smit, en De experimenten. Met Vogeleiland maakte ze haar comeback als thrillerauteur.

Elle van Rijn

Elle van Rijn (1967) studeerde aan de Toneelacademie Maastricht en aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Ze speelde in verschillende toneelstukken, tv-series en films. Eerder schreef ze succesvolle boeken, waaronder de historische roman Mijn naam is Nadra en Mijn ontvoering, het verhaal over de ontvoering van Toos van der Valk. Voor De crèche liet Elle van Rijn zich inspireren door het leven van Betty Goudsmit-Oudkerk, met wie zij kort voor Betty's overlijden nog sprak over haar werk als kinderverzorgster in de Joodse Crèche.

Roos Schlikker

(1975) schreef de non-fictieboeken Het eerste miljoen is het moeilijkst en Ik wens je het onmogelijke voordat in 2017 haar eerste roman Huisje boompje beest verscheen. Schlikker is wellicht het bekendst als columnist voor Het Parool en Kek Mama en als tafeldame in De Wereld Draait Door. Samen met Erris van Ginkel vormt Schlikker ook een scenarioschrijfduo, dat onder andere het script voor Hart tegen Hart en Soof de musical maakte. Schlikker is ook de auteur van de bekende Nederlandse comedyserie Bitterzoet, waarin we het leven van drie bevriende dertigers volgen. In 2018 verscheen haar boek Moeder van glas, waarin ze op zoek gaat naar de ware identiteit van haar manisch-depressieve moeder. Ze onderzoekt tegelijkertijd de complexiteit van een rouwproces dat traumatisch begon.

Femmetje de Wind

(1973) studeerde Vergelijkende Kunstwetenschap en Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Amsterdam. Ze is uitgever, schrijver, journalist en columnist. Ze richtte het tijdschrift Jackie op waarvan ze zes jaar lang hoofdredacteur was. Momenteel leidt ze haar eigen uitgeverij in Amsterdam. De Wind schreef voor o.a. Esquire, De Pers, Quote, Viva en nrc.next. Samen met Mirjam van den Broeke schreef ze de bestsellers Wat wil de man? en Wat wil de vrouw? Rivka is haar romandebuut.

Wijze van lezen:

E-book via DBieb  voor lezen en deelname aan de Online Leesclub o.l.v. Hildeloes Proost

Uitgeverij: The House Of Books

Genre: roman

Cover en flaptekst:

Een kleurrijke en rijk geïllustreerde cover van een berg landschap met een kronkelend pad dat tot in de verte reikt. Onder een blauwe lucht met hier en daar een wit strookje wolk. Een grote brandende zon. Een cover die vrolijk oogt en uitnodigt erin te stappen.

Een krachtige en informerende flaptekst die ervoor zorgt dat ik het verhaal wil gaan lezen.

Quote:

Laatste hoofdstuk vanuit Lot:

Ah Lot, hou op met je cynisme. Ik hoor het opeens in me fluisteren. Een stem van Bibi, een echo van Hannah, een lachje van Joy. Ik heb hun stemmen geabsorbeerd en daar een nieuwe van gemaakt.

Nee joh. Geen nieuwe stem. Niet de stem van anderen. Dit is jouw stem, Lot.

Het ruist in mijn binnenste. Woorden, flarden, een tekst. En intussen zwelt de muziek aan.

I, I will be king. And you, you will be queen.

De koning en zijn koningin.

Ik ben Lot en ik blijf.

Wanneer ga je nou eindelijk voor jezelf kiezen, Lot?

Wat is het opeens druk in mijn hoofd.

De bassen zwellen.

Ik ben niet alleen. Ik ben nooit alleen. Ik mag weggaan. Maar ik mag ook blijven.

Dit is míjn heldenboek. Dit is mijn verhaal.

We could be heroes. Just for one day.

Hannah:

Het heeft me vaak beziggehouden, in de besloten omgeving van mijn werkkamer: hoe kan het dat de ene mens met de omstandigheden in de kampen kon omgaan, terwijl de ander er volledig aan onderdoor ging? Natuurlijk heb ik me ook vaak afgevraagd hoe ík ermee om zou zijn gegaan. Maar het ging mijn voorstellingsvermogen altijd te boven, dat wat mijn grootouders hadden beleefd. Ik wist alleen hoe ik ermee had wíllen omgaan: als Victor Frankl. Een Holocaust-overlevende en een vakgenoot. Alles kan je worden afgenomen, zei hij, behalve dat ene. Het laatste stukje vrijheid zit ’m in hoe je je verhoudt ten aanzien van je omstandigheden. Daarin kun je altijd je eigen weg kiezen. Daarin ben je immer vrij. De lucht is ook blauw boven Auschwitz.

Natuurlijk kun je mijn situatie nu niet vergelijken met wat er toen gebeurd is, maar dichter bij overleven ben ik nooit gekomen. En in het hier en nu voel ik me gefocused, sterk en kalm.

Bibi

Als je wilt weten waar de uitdrukking ‘de spanning is om te snijden’ vandaan komt, hoef je maar een uurtje door te brengen in deze groep. We lopen allemaal op eieren. Niemand lijkt de ander te begrijpen, inclusief ikzelf. Waar ik normaal gesproken in staat ben om anderen goed aan te voelen, ben ik nu de hele tijd in de war. Iedereen zegt iets anders dan wat ze eigenlijk bedoelen. Heel soms lijken we met zijn allen de waarheid aan te stippen, maar dan zegt weer iemand wat en is alles weer mis. Mijn intuïtie raakt er totaal van in de war. Ook met papa lukt het contact niet meer. Tijdens een van pauzes, die ik steeds vaker nodig heb omdat mijn voeten kapot zijn en mijn hoofdpijn met de dag erger wordt, belt hij. Tegen beter weten in neem ik op.

Joy:

Stemmen worden onverstaanbaar, gezichten wazig. Ik beweeg me richting de uitgang, zonder iets te zeggen, zonder om te kijken.

Buiten begin ik te lopen, langs het zwembad waarvan de lichten inmiddels zijn gedoofd, door het weiland daarachter. Ik moet weg, heel ver weg. Rennend, struikelend, probeer ik te ontsnappen aan mezelf. Dit was het dan, mijn leven is voorbij. Waar kan ik me nog aan vasthouden? Wat heb ik nog over om voor te bestaan? Het doek is gevallen – voorgoed. Om me heen wordt het steeds donkerder, de grond onder mijn voeten wordt steeds ongelijker. Ik loop door, verder de heuvel op, die steeds steiler wordt. Weg, weg. Ik klauter over de rotsblokken, tot ik op het hoogste punt kom, waar de halve maan zijn blauwe schijnsel over het volgende dal legt. Daar ga ik ontredderd op een steen zitten. Murw geslagen. Wat heeft het voor zin gehad, alle opofferingen, de toewijding, de pijn? het voor zin gehad, alle opofferingen, de toewijding, de pijn? Mijn mooiste jaren heb ik verspild aan het najagen van een droom, aan de vurige wens om iemand te worden op wie ik trots kon zijn.

Mooie tekst:

David Bowie:

I, I will be king

And you, you will be queen

Though nothing will drive them away

We can beat them, just for one day

We can be heroes, just for one day

I, I can remember

Standing, by the wall

And the guns, shot above our heads

And we kissed, as though nothing could fall

And the shame, was on the other side

Oh we can beat them, for ever and ever

Then we could be Heroes, just for one day

Het verhaal:

Vier vrouwen schrijven zich in voor een wandelvakantie in Italië. Onder leiding van de Italiaanse gids Vincenzo lopen ze door het ruige binnenland van Sicilië. De vrouwen hebben allemaal zo hun eigen motieven om deel te nemen aan de wandeltocht, allemaal ontvluchten ze het leven thuis. Lukt het ze om zich te ontdoen van de ballast uit het verleden en hun verwachtingen voor de toekomst bij te stellen?
Avontuur, botsende karakters, geheimen, ontluikende vriendschappen, diepe gesprekken en vele kilometers wandelen. Het wordt hoe dan ook een tocht die ze niet snel zullen vergeten.
Naar een idee van Elle van Rijn.

Mijn leesbeleving:

Dit verhaal voelde voor mij letterlijk als een pelgrimage. Met iedere vrouw; Lot, Joy, Hannah en Bibi kon ik mij verbinden. De dienstbaarheid en het altijd aan staan, uiterlijk schreeuwen maar innerlijk bloeden omdat de leegte zo akelig voelt, een zware familie geschiedenis mentoren op je schouders getraumatiseerd door angst voor ongeluk op welk vlak dan ook in je doorgesijpeld door de hand die je voedde en vormde, stoer en zelfstandig, spiritueel en doorgrondend zijn maar eigenlijk het onvermijdelijke voor zien te blijven door keihard te ontkennen.

Ieder hoofdstuk begint als de pelgrimage op Sicilië start een uitleg over de te wandelen route en de afstand. Zo ben je er daadwerkelijk bij. Vervolgens wordt het verhaal verteld vanuit de vier vrouwen in de ik vorm. Dat raakte mij diep, maakte dat ik het heel intens beleefde; de diepste zielenroerselen, de verbittering, oud zeer, vastgeroeste denkpatronen, ieder een ander referentiekader, iedereen geheimen die koste wat het kost niet over de lippen mogen komen. Terwijl als ze er niet op voorzien zijn het water innerlijk steeds verder stijgt en als ze dreigen te stikken de enige remedie is om naar lucht te happen en alle ballast te delen.

Soms botst het flink. Dan is het weer een en al saamhorigheid. Hartverscheurende tragedie over vloeiend in spirituele heling door aanraking of het lezen van iemand. Bijtend cynische humor met grove humor. En al is iedereen uit ander hout gesneden toch zie je ook de overeenkomsten tussen de vrouwen. Tussen de metaforische teksten door, de humor, hilariteit, woede, verdriet en het leven dat onverbiddelijk mee wandelt. Het verhaal blijft boeiend doordat het uit diverse perspectieven verteld wordt. De personages komen tot leven. Vaak als ik niet las dan was ik in mijn hoofd bezig hoe het met Lot, Joy, Hannah en Bibi ging. Toen ik de laatste letter las miste ik hen. De gehele entourage voel en zie je voor je. Het is als een continu draaiende film je doet mee. Nog nooit was ik in Italië maar ik ben voor mijn gevoel daadwerkelijk op Sicilië geweest. Een zeer indrukwekkende ervaring.

Als de tocht ten einde is houdt het nog niet op. Voor alle vier de vrouwen worden hun verhalen tot een daverende en stil makende plot gemaakt.

Ik ben fan van deze vier auteurs en hoop vurig op een vervolg of een film.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Dit boek is als het leven zelf; euforische hoogte met voldoende uit- en overzicht tot duizelingwekkende diepte waaruit geen uitweg lijkt te komen. Niet alleen rozengeur en maneschijn maar met een diepgaande innerlijke reflectie van de emoties en zielen Roerdalen van de personages. Zo worden zij personen die echt leven. De schrijfstijl is vlot en filmisch maar ook beeldend en informerend. De ik vorm, het verhaal vertellen vanuit de personages is sterk. En nu gok ik even: Lot is Elle van Rijn, Femmetje de Wind is Hannah, Roos Schlikker is Joy en Marion Pauw is Bibi. Zo voelde dat althans voor mij. Het verhaal wordt opgetild door metaforen en blijft boeiend door de psychologische, analytische en openbarende diepgang. Alle verhaallijnen komen bij elkaar in een zinderende plot.

Hildeloes Proost bedankt voor de leesclub. Elle, Marion, Roos en Femmetje bedankt voordat mooie verhaal. Ik ben fan.