Nou nou .....

Wat valt dat tegen !! Van de 650 pagina's gaan er 600 alleen maar over Ilja Leonard Pfeijfer, hoe geweldig hij is, hoe fantastisch hij kan schrijven - zie de indrukwekkende oplage van 'La Superba' en de vele prijzen die hij won - en hoeveel Nederlandse vakantiegangers hem wel niet op komen zoeken op zijn terrasje op de Piazza dell'Erbe om hem in levende lijve te mogen aanschouwen en hem een handkus te geven, en hoe vaak hij wel niet wordt uitgenodigd voor optredens van allerlei aard [voordrachten, masterclasses. handtekensessies, jury's, prijsuitreikingen]. Verder ontstellend veel geleuter over zijn leefstijl, zijn verdrietigheden, zijn fysieke kwaaltjes en zijn alle grenzen overschrijdende alcoholgebruik - waaraan zowaar in een paar van de laatste brieven een nieuw vriendinnetje een einde komt maken, omdat zij 'eeuwig met hem samen wil leven'. Suikerzoet.
Maar ook dat hij in huilen uitbarst als hij met 'La.Superba' tweede wordt bij de AKO-prijs en hoe hij daarna moet uitleggen dat dat alleen maar komt omdat de eerste-prijs-winnares een vriendin van de jury-voorzitter is. Puberaal.
Een boek vol pulp om snel veel geld te verdienen na het succes van 'La Superba'. Zonder veel respect voor de lezer. De omslag, nav een eigen verzoek in die richting, getooid met kunstzinnige foto's van zijn golvende, wijd afhangende haar.
Ik ben wel door blijven lezen, want hij kàn schrijven - denk ook aan 'Grand Hotel Europa' - als hij zich er maar voor in wil spannen. De aanhouder wint.
En zowaar .... dan vind je ineens op bladzijde 571/ 578 een geweldige 'Brief aan Europa', waarin hij zijn ideeën weergeeft over immigratie, zoals hij die ook in 'Grand HotelEuropa' zo markant en eigenzinnig uiteenzet; maar hier in een prachtige, lyrische vorm, beginnend met de ontvoering van Europa door Zeus-als-stier [hij is perslot classicus, geschreven in een muzikale, poëtische taal met metrisch ademende zinnen. Een feest om te lezen.
Als hij wakker is - en even niet te veel alcohol op heeft ? - kàn hij beter schrijven dan vele anderen. En helemáál als hij iets te betogen heeft.
Zo zijn er sporadisch nog wel wat meer pagina's die mij hebben geboeid.
Op blz.216/221 houdt hij - naar aanleiding van wat hij noemt 'het Koningslied-oproer' van april 2013 - een wat wijdlopig maar interessant betoog over 'de kwaliteit van taal', met typeringen als sociolect en esthetisch verantwoord - waarbij hij een paar mij zeer aansprekende regels schrijft over de objectieve [!] waarde van een esthetisch oordeel.
Op blz. 319/329 geeft hij een boeiend verslag van het optreden van onze huidige Paus Franciscus, waar hij, hoewel zelf atheïst, een kolossale bewondering voor heeft; die 'brief', gedateerd 30 maart 2014, bevat markante details van het optreden van de Paus, en hoe hij bezig is de bezem door de kerk te halen, die althans mij nog allerminst bekend waren.
Andere brieven en passages die ik best met waardering heb gelezen zijn:
- blz. 530/535 met een eigenzinnig commentaar op de aanslag op Charlie Hebdo in 2015, waarbij hij onze à-priori-benoeming van dit soort daden als 'terrorisme' bestrijdt op een manier die tot nadenken stemt
- blz. 280/ 281 waar hij Faceboek en Twitter wegzet als media die uitlokken tot het delen
van oppervlakkige, ongenuanceerde intimiteit, zonder enige reflectie en argumentatie
- blz.516/523 met een hilarisch [fake-?]verslag van een lunch bij de Koning
- blz. 524/ 529 die zijn visie geven op de vraag 'Wat is een goed boek' en dat is dan een boek waarvan 'het decor' [!] goed is - een mening waarmee ik het geheel oneens ben
Al met al een wat minkukelige actie van de Arbeiderspers om zo'n dik - en prijzig - boek te presenteren met zo weinig inhoud.
> Crailo, augustus 2019