Lezersrecensie
Langdradig
Het is mij onbegrijpelijk dat 'De Goede Zoon' de Librisprijs 2019 heeft gekregen. De jury noemt het 'sprankelend'. Mijn oordeel is vooral 'langdradig' en de vele 'humor' vind ik meestal tamelijk melig. Ik las veel lange zinnen die maar zelden het alledaagse te boven gaan.
Er zitten bovendien veel te veel saaie verhalen in, zoals over zijn streng gereformeerde jeugd en zijn angst voor de hel. Erg déja-vu. Of het lang uitgesponnen sex-verhaal over gluren naar meisjes-studenten in de flat achter het Archief, die in nachthemdjes - of minder - de gordijnen openschuiven. Ook niet iets waar je als lezer erg opgewonden van raakt. Of over Emmy, de vriendin, waarmee hij totaal niets vermeldenswaardigs beleefde. En er passeren veel details de revue zonder dat ze ook maar iets met het verhaal te maken hebben.
En waarom Heineken 'Batavier' noemen als verder alle bekende details over die ontvoering opgeschreven worden.
Pas in het vierde hoofdstuk, over het klooster, komt er voldoende spanning om geïnteresseerd door te willen lezen. Voordien is het een kwestie van volhouden. En uiteindelijk gaat hij rond bladzijde 350 serieus over op de 'thriller-toer' en worden de laatste 30 bladzijden zowaar echt spannend.
Slechts hier en daar heeft hij een interessante gedachte, zoals met een beschouwing over de diamantenschedel van Daniël Hurst, die volgens van Essen de echte kunst heeft gedegradeerd tot behang. Of het gesprek met Colenbrander, zijn psychiater, die hij na diens dood [!] - via de brandtrappen - opzoekt in de flat achter zijn hotel.
Van Essen laat het verhaal zich afspelen 'in een nabije toekomst'. Daar kan ik weinig van be- speuren. Het is bijna allemaal zeer hedendaags, behalve dan dat op onverwachte momenten ineens een hotelbed hem goedemorgen wenst of een wc zijn excretie analyseert en het resultaat daarvan uit een printer laat rollen. En dan verzeilt hij ineens in een zelfrijdende auto, die met hem gaat praten als een schrander mens, zelfs over zijn gevoelens. Dat is dan wel een beetje verder vooruit dan in 'een nabije toekomst'. Behoorlijk inconsistent.
Het enige wat de kritiek mijns inziens kan doorstaan is zijn taal. Zinnen lopen goed en lezen gemakkelijk.
> Crailo, september 2019
Er zitten bovendien veel te veel saaie verhalen in, zoals over zijn streng gereformeerde jeugd en zijn angst voor de hel. Erg déja-vu. Of het lang uitgesponnen sex-verhaal over gluren naar meisjes-studenten in de flat achter het Archief, die in nachthemdjes - of minder - de gordijnen openschuiven. Ook niet iets waar je als lezer erg opgewonden van raakt. Of over Emmy, de vriendin, waarmee hij totaal niets vermeldenswaardigs beleefde. En er passeren veel details de revue zonder dat ze ook maar iets met het verhaal te maken hebben.
En waarom Heineken 'Batavier' noemen als verder alle bekende details over die ontvoering opgeschreven worden.
Pas in het vierde hoofdstuk, over het klooster, komt er voldoende spanning om geïnteresseerd door te willen lezen. Voordien is het een kwestie van volhouden. En uiteindelijk gaat hij rond bladzijde 350 serieus over op de 'thriller-toer' en worden de laatste 30 bladzijden zowaar echt spannend.
Slechts hier en daar heeft hij een interessante gedachte, zoals met een beschouwing over de diamantenschedel van Daniël Hurst, die volgens van Essen de echte kunst heeft gedegradeerd tot behang. Of het gesprek met Colenbrander, zijn psychiater, die hij na diens dood [!] - via de brandtrappen - opzoekt in de flat achter zijn hotel.
Van Essen laat het verhaal zich afspelen 'in een nabije toekomst'. Daar kan ik weinig van be- speuren. Het is bijna allemaal zeer hedendaags, behalve dan dat op onverwachte momenten ineens een hotelbed hem goedemorgen wenst of een wc zijn excretie analyseert en het resultaat daarvan uit een printer laat rollen. En dan verzeilt hij ineens in een zelfrijdende auto, die met hem gaat praten als een schrander mens, zelfs over zijn gevoelens. Dat is dan wel een beetje verder vooruit dan in 'een nabije toekomst'. Behoorlijk inconsistent.
Het enige wat de kritiek mijns inziens kan doorstaan is zijn taal. Zinnen lopen goed en lezen gemakkelijk.
> Crailo, september 2019
5
Reageer op deze recensie
