Gelukzalig lezen

Heerlijk om eens een boek in handen te hebben dat leest als een oase van tevredenheid tussen al het geweld van Buwalda, de tobberij van Op de Beeck, de ellende van Rijneveld. Een boek over een man, Henk van Doorn, bekwaam IC-verpleegkundige, die alles in het leven omstandig overdenkt en dan gewoon aanvaardt, ook zijn eigen kleine ontsporinkjes. Niet zeuren. Het leven hou je niet in stand met eten en drinken maar met Levenslust. Carpe Diem. Hij is 56, gescheiden zonder kinderen, iets te dik, woont alleen, maar hij heeft een hond, een Kooikerhondje, waarmee hij een intense band heeft vol diepgaand wederzijds begrip.
Niet dat het boek alleen maar over dat hondje gaat, zoals de titel suggereert. Henk beleeft in die ene dag van alles. Het hondje is een rode draad, die de belevenissen aan elkaar bindt. We leren Henk steeds beter kennen door te lezen wat hij van seconde tot seconde overdenkt, terwijl dat denken overloopt van flashbacks en Kollaard de lezer bovendien heel wat flash forwards biedt.
Zijn scheiding was gewoon een vanzelfsprekend einde aan het van lieverlee uitdovende huwelijk. Ze bleven uiteraard goede vrienden. Maar Lydia, zijn ex, verbreekt - in de toekomst - ook haar huwelijk met de in de VS opgeduikelde collega en komt terug naar Nederland. Zo laat Kollaard ons alvast weten. Dus .... wie-weet.
Het hondje is ondertussen ziek. De dierenarts geeft hem nog wat dagen of maanden. Maar ja, het leven is eindig. Moeten we ook aanvaarden. Op de ochtendwandeling wilde hij al niet verder en ging op het hete asfalt liggen. En dat werd toen de aanleiding voor Henks ontmoeting met een buitengewoon aantrekkelijke vrouw, die vanuit haar woonboot het hondje troostend water kwam brengen. Als ze weg is realiseert Henk zich dat hij in die paar minuten stapelverliefd is geworden. Die ogen ! Die handen ! Die voeten ! Enzovoorts. Reden voor een dag vol zalige gedachten èn spannende belevenissen.
En zo kabbelt het boek voort. Met verrassende belevenissen. En charmante Henk heeft het overal naar zijn zin. Niets is wereldschokkend, maar voor hem meer dan boeiend genoeg.
Dat het boek ondanks deze alledaagsheid toch zo heerlijk leest komt doordat Kollaard alles op een vrolijke, lichtvoetige toon vertelt met kleine relativerende grapjes en een fijnzinnige, wat filosofische ondertoon. Je krijgt voortdurend een glimlach op je lippen.
Een paar passages mogen dienen om dit te illustreren.
Het hondje, Schurk, [Schurkje, Schurkepurk] zo genoemd nadat hij als pup aan stoelpoten knaagde, houdt van muziek, vooral van Für Éllse. Henk pakt die CD:
"Schurk, in zijn mand, spitst eerst de oren en doet dan een oog open. De kop zakt niet scheef omdat de kop stabiel op de rand van de mand ligt, maar de linkerwenkbrauw gaat omhoog, zodat het hondengezicht opeens leesbaar wordt. - Er is nog tijd, leest Henk. Er is nog zalige, verrukkelijke, weergaloze tijd van leven." [blz 62]
Of over de keramiste die Henk ontmoet op het verjaarsfeestje van Rosa, zijn nichtje:
"Henk herkent haar, Janet, nee Frederique, nee Sonja, nee, maakt niet uit. .... Ze maakt vazen die gestileerde vrouwenlichamen voorstellen, een verbeelding van Moeder Aarde, als Henk het goed begrijpt. Ze heeft het hem wel eens uitgelegd in een gesprek dat verliep als een terminale ziekte, ondraaglijk, en met een fatale afloop, namelijk Henks voornemen om nooit meer een woord met haar te wisselen." [blz 101]
Of, als laatste, Henks gefilosofeer over zijn toekomst met zijn geliefde uit de woonboot. 'Natuurlijk zal de onverschillige despoot van het leven zich zo nu en dan laten gelden met de gebruikelijke tegenslag, ongerijmdheden, waardeloze timing en eindeloze herhaling. Zo nu en dan zullen ze het daarmee moeilijk hebben en het valt te bezien hoe lang ze bij elkaar blijven, maar ach wat maakt dat uit - elke tel geluk is al schitterend."
Een dagje gelukzalig lezen dus
> Crailo, november 2020