Lezersrecensie
Boordevol spanning en emotie
Een ongelofelijk knap en super-vakkundig geschreven boek, boordevol spanning en emotie, uiterst wijdlopig - het moeten per slot 1600 bladzijden worden - maar op elke bladzijde gebeurt wel iets verrassends. Vaak vliegen de vonken er af.
De opbouw is ingenieus: van meet af aan weet je dat de trilogie moet eindigen met 'het vinden' door Ludwig van zijn vader, de Shell-CEO, maar dat zal wel heel anders uitpakken dan je denkt, ook al vindt er op blz. 63, in zekere zin 'incognito', al een ontmoeting plaats tussen zoon en vader. De weg naar het einde wordt ondertussen geplaveid met de wonderlijkste gebeurtenissen. De verhaallijn verschijnt tergend langzaam. Buwalda is een bovenmeester in doseerkunde. De structuur is een innige verwevenheid van de actualiteit met eindeloze flash-backs, die van de ene op de andere regel in elkaar overgaan en soms in drie lagen door elkaar worden geklutst. Dit vergt een uiterste oplettendheid.
Maar wat de eigenzinnigste vaardigheid van Buwalda is, is zijn taal. Beeldender kan het niet. Veel situaties worden ingekleurd met soms heel geestige treffers. Zoals 0ver de uitstalling in Otmars huis: 'de violen in hun baby-doodskistjes, de ruiende strijkstokken'; in de ijskoude taxi: 'hij drukt de knalrode hand, de vingertoppen zijn geel als bij raketijsjes'; de afgelaste vlucht: 'een vlokje sneeuw en de Tupolevs blijven met een bleek neusje aan de grond'; Isabelle heeft 'een boezempje dat alleen bij helder weer waarneembaar is''; over de eerste ontmoeting met Tromp: 'zijn ogen zogen zich als ijskastmagneten aan twee gladgeschoren kaken'; Juliëttes vader parkeert bij Parnassia op 'een lege parkeerplaats, een tonsuur op het duin'. Prachtig allemaal. En het houdt niet op.
En wat een dialogen. Superslim in elkaar gezet. Antwoorden als distels. Volop genieten.
Zoals bij Buwalda te verwachten is, moet je wel tegen een stootje sex kunnen, qua hoeveelheid en qua heftigheid. In dit geval speelt SM een stevige rol. Diagonaal lezen maar.
Personages komen goed uit de verf, maar vooral met hun minder aangename karaktertrekken. De mensheid blaakt bij Buwalda niet van goedheid.
Ludwig, de eerste hoofdpersoon in Deel 1, is een stumper die zichzelf een nul vindt en in elke situatie er tussenuit probeert te knijpen - al is hij in zijn werk een geslaagde 'superman'. Ulrike, zijn moeder, werpt zich na haar huwelijk met Otmar en diens overlijden als een leeuwin op zijn geniale piano-zoon Dolf om zijn supertalent uit te buiten, c.q. te gelde te maken. Alain, Ludwigs schoolvriendje uit het zigeunerkamp, heeft sadistische trekjes. Juliette, Ludwigs levenspartner, is een bedilzieke wolf in schaapskleren; haar ouders zijn brave onbenullen.
Isabelle, de tweede hoofdpersoon in Deel 1 - hoogst intelligent en qua uiterlijk een verleidelijke Aziatische - is top-journalist bij internationale kranten en schrijft goed gedocumenteerde artikelen over 'de groten der aarde', die ze een voor een tot op de grond toe afbrandt; Isabelles grootvader, een super-VIP in Nederland, maar ook een super-serpent, ontmaskert ze met graagte als een belasting-crimineel; de man waar het in Otmars Zonen primair om gaat, Tromp, de CEO van Shell, krijgt uit-en-te-na zijn portie [de hele trilogie wordt volgens Buwalda een vernietigende Shell-documentaire]. Alleen Otmar doet alleen maar goed, maar hij rookt veel te veel en gaat daaraan dood.
En zo meer. Toch zijn het allemaal uiterst boeiende mensen. Maar diepere lagen hoef je niet te zoeken.
Alles wat Buwalda schrijft is helder als diamant.
Kortom: wie houdt van lezen op het puntje van zijn stoel, zal veel plezier aan Otmars Zonen beleven. Maar sla de bladzijden niet te snel om, elke regel is de moeite waard. Na iedere tien bladzijden even op adem komen mag.
> Crailo, augustus 2019
De opbouw is ingenieus: van meet af aan weet je dat de trilogie moet eindigen met 'het vinden' door Ludwig van zijn vader, de Shell-CEO, maar dat zal wel heel anders uitpakken dan je denkt, ook al vindt er op blz. 63, in zekere zin 'incognito', al een ontmoeting plaats tussen zoon en vader. De weg naar het einde wordt ondertussen geplaveid met de wonderlijkste gebeurtenissen. De verhaallijn verschijnt tergend langzaam. Buwalda is een bovenmeester in doseerkunde. De structuur is een innige verwevenheid van de actualiteit met eindeloze flash-backs, die van de ene op de andere regel in elkaar overgaan en soms in drie lagen door elkaar worden geklutst. Dit vergt een uiterste oplettendheid.
Maar wat de eigenzinnigste vaardigheid van Buwalda is, is zijn taal. Beeldender kan het niet. Veel situaties worden ingekleurd met soms heel geestige treffers. Zoals 0ver de uitstalling in Otmars huis: 'de violen in hun baby-doodskistjes, de ruiende strijkstokken'; in de ijskoude taxi: 'hij drukt de knalrode hand, de vingertoppen zijn geel als bij raketijsjes'; de afgelaste vlucht: 'een vlokje sneeuw en de Tupolevs blijven met een bleek neusje aan de grond'; Isabelle heeft 'een boezempje dat alleen bij helder weer waarneembaar is''; over de eerste ontmoeting met Tromp: 'zijn ogen zogen zich als ijskastmagneten aan twee gladgeschoren kaken'; Juliëttes vader parkeert bij Parnassia op 'een lege parkeerplaats, een tonsuur op het duin'. Prachtig allemaal. En het houdt niet op.
En wat een dialogen. Superslim in elkaar gezet. Antwoorden als distels. Volop genieten.
Zoals bij Buwalda te verwachten is, moet je wel tegen een stootje sex kunnen, qua hoeveelheid en qua heftigheid. In dit geval speelt SM een stevige rol. Diagonaal lezen maar.
Personages komen goed uit de verf, maar vooral met hun minder aangename karaktertrekken. De mensheid blaakt bij Buwalda niet van goedheid.
Ludwig, de eerste hoofdpersoon in Deel 1, is een stumper die zichzelf een nul vindt en in elke situatie er tussenuit probeert te knijpen - al is hij in zijn werk een geslaagde 'superman'. Ulrike, zijn moeder, werpt zich na haar huwelijk met Otmar en diens overlijden als een leeuwin op zijn geniale piano-zoon Dolf om zijn supertalent uit te buiten, c.q. te gelde te maken. Alain, Ludwigs schoolvriendje uit het zigeunerkamp, heeft sadistische trekjes. Juliette, Ludwigs levenspartner, is een bedilzieke wolf in schaapskleren; haar ouders zijn brave onbenullen.
Isabelle, de tweede hoofdpersoon in Deel 1 - hoogst intelligent en qua uiterlijk een verleidelijke Aziatische - is top-journalist bij internationale kranten en schrijft goed gedocumenteerde artikelen over 'de groten der aarde', die ze een voor een tot op de grond toe afbrandt; Isabelles grootvader, een super-VIP in Nederland, maar ook een super-serpent, ontmaskert ze met graagte als een belasting-crimineel; de man waar het in Otmars Zonen primair om gaat, Tromp, de CEO van Shell, krijgt uit-en-te-na zijn portie [de hele trilogie wordt volgens Buwalda een vernietigende Shell-documentaire]. Alleen Otmar doet alleen maar goed, maar hij rookt veel te veel en gaat daaraan dood.
En zo meer. Toch zijn het allemaal uiterst boeiende mensen. Maar diepere lagen hoef je niet te zoeken.
Alles wat Buwalda schrijft is helder als diamant.
Kortom: wie houdt van lezen op het puntje van zijn stoel, zal veel plezier aan Otmars Zonen beleven. Maar sla de bladzijden niet te snel om, elke regel is de moeite waard. Na iedere tien bladzijden even op adem komen mag.
> Crailo, augustus 2019
1
Reageer op deze recensie
