Inhoudsloos

Een weinig boeiend boek. En de titel dekt de inhoud niet. In de eerste paar hoofdstukjes is hij in Finland voor een boekpresentatie. Daar komen herinneringen boven aan zijn verblijf van twee maanden op een Finse boerderij in zijn schooltijd. Daarna is het uitsluitend een autobiografisch verhaal, dat overwegend speelt in Amsterdam Zuid, in en om de Beethovenstraat. Pas in de laatste dertig bladzijden is hij weer in Finland.
Het gaat over zijn ontwikkeling van puber tot man, een ontwikkeling die meer met vallen dan met opstaan gepaard gaat. Hij zet zichzelf neer als een wat miezerig, weinig geslaagd mannetje, dat onverwachts heel stoere dingen doet. Het 'vallen' leidt soms tot zelfspot, maar erg hilarisch is die zelfspot niet. Omvallen met de motorfiets waarmee je zo stoer wilt doen, laat de omstanders lachen, maar de lezer ? Zoals het wordt beschreven zeg je alleen maar "O". En dan komt een vergelijkbaar voorval ook nog een tweede keer voor. Het 'opstaan' betreft vooral de keren dat het stoer doen wèl lukt. Maar dan is hij zó stoer dat ik er niet erg in kan geloven. Dan krijg je het gevoel dat de belevenissen flink worden aangezet om ze een beetje spannend te maken.
Een lijn is nergens te ontdekken. Hij springt soms ver vooruit in de tijd en dan terug, zonder overgang, naar een heel andere tijd of een heel andere plaats. Het lijkt of hij op zijn gemak aan vroeger zit te denken en opschrijft wat hem te binnen schiet, zonder zijn notities te ordenen. Fragmentarisch. En er is eigenlijk niets bij dat nou zo dringend opgeschreven zou moeten worden om het door anderen te laten lezen.
De hoofdstukjes eindigen soms met een passage die je het idee geeft 'Dit kan leuk worden'. Maar dan stopt het relaas en komt Koch er nergens meer op terug.
Tijdens zijn schooljarenverblijf op de boerderij in Finland passeert een begerenswaardig meisje de revue. Hij geeft haar in de autobus, als zij uitstapt, ineens een zoen, onder applaus van de passagiers [!]. En tijdens een skitocht ziet hij dat meisje staan als hij stuntelend achterblijft, en dan roept zij: "I'm waiting for you". Dan denk je dat kan een rode draad worden. Dat zinnetje kan een dubbele bodem hebben. Maar verder dan dit gaat het niet. Pas als hij aan het einde van het boek terug is in Finland zit hij veel aan haar te denken, maar doet slechts een halfslachtige poging om iets over haar te weten te komen. Echt op zoek gaat hij niet.
Het meest inhoudelijke deel gaat over de relaties met zijn ouders. De band die hij met zijn moeder heeft getuigt van tederheid. Na haar dood schrijft hij haar brieven met dierbare ontboezemingen. In de relatie tot zijn vader is hij vooral 'van goede wil' en de vader doet ook zijn best 'het goed te doen'. Met de vriendin van zijn vader, een heel wat oudere weduwe, waarmee hij al vroeg zijn huwelijk te gronde richtte, sluit Koch, na het overlijden van zijn moeder, uiteindelijk een vreemd soort vriendschap. Veel kleur krijgen deze mensen helaas niet. Andere personages van belang zijn er niet. Er worden zo nu en dan wel vrienden en vriendinnen, ook 'tijdelijk vaste' vriendinnen, vermeld, maar zonder naam of toenaam, en belevenissen met hen komen niet of nauwelijks aan de orde.
Als hij aan het einde van het boek weer in Finland is blijkt hij getrouwd te zijn, want hij reist daar rond met zijn vrouw. Hij duidt haar aan als A. en zegt zo nu en dan iets tegen haar, maar gesprekken worden het niet. Meer dan A. kom je over haar niet te weten. En dan eindigt het boek in het luchtledige met de vraag van zijn Finse gastheer, als hij weer naar Amsterdam gaat, of hij prettige dagen heeft gehad.
Op zich is Koch natuurlijk een schrijver die zijn lezer bezig kàn houden. Hij heeft een paar 'bestsellers' geschreven. 'Het Diner' is in drieëndertig landen uitgegeven en in drie landen verfilmd. Maar 'Finse Dagen' vind ik vooral bladvulling. Zelfs de taal is onder de maat. Zinnen zijn vaak langgerekt en moeizaam leesbaar. En er zit veel nutteloze herhaling in.
> Crailo, februari 2020