Een voldoende met de hakken over de sloot

De stagiair, het debuut van de Britse Helen Monks Takhar belooft een zenuwslopende, messcherpe psychologische thriller over giftige rivaliteit en het onbegrip tussen twee vrouwen uit andere generaties te zijn. Helaas wordt deze belofte in de uitvoering niet ingelost.

Setting is de redactie van het Women’s Leadership-magazine, waar de 42-jarige hoofdredacteur Katherine de scepter zwaait. Het magazine verkeert in zwaar weer en wordt overgenomen door nieuwe investeerders die Katherine als hoofdredacteur willen aanhouden. Wel krijgt ze te maken met stagiair Lily, het nichtje van de nieuwe directeur.

De insteek van het verhaal is interessant: twee vrouwen die in een soort ‘catfight’ elkaar het licht in de ogen niet gunnen en elkaar op alle fronten de loef proberen af te steken. Uitgangspunt is hierbij de generatie waar ze op basis van hun leeftijd voor staan. De 42-jarige Katherine is de personificatie van generatie X: experimenteren in de liefde, ongehuwd samenwonen, het krijgen van kinderen uitstellen en carrière maken. Millennial Lily staat daar bijna lijnrecht tegenover. Uiteindelijk spelen hele andere zaken een rol.

Het is op zich interessant om te lezen dat de beide vrouwen aannames over elkaar hebben, die totaal afwijken van de werkelijkheid. Ze doen allebei hun uiterste best om naar buiten toe een ‘picture perfect’ van zichzelf te schetsen terwijl ze beiden worstelen met problemen in hun privé situatie. Dat wordt voor de lezer duidelijk door de perspectiefwisseling tussen beide vrouwen. Daardoor krijg je ook stukje bij beetje door dat zowel Lily als Katherine een getroebleerd verleden hebben en er hele andere belangen spelen dan alleen de concurrentie op de redactie. Door de trage opbouw en de vaak ongeloofwaardige scènes, begon ik me te ergeren aan beide vrouwen. Aan Katherine die het allemaal maar liet gebeuren zonder echt tegengas te geven. Ze bleef maar doorzeuren en jammeren over hoe slecht Lily was, maar ondertussen wilde ze wel heel graag vriendjes met haar zijn. Ze had drommels goed door waar Lily mee bezig was en verzuimde keer op keer daar adequaat op te reageren. Lily wond iedereen om haar vinger, manipuleerde dat het een lieve lust was en kwam overal ongestraft mee weg. Veel dingen waarmee Lily Katherine erin probeerde te luizen, zouden heel gemakkelijk met bewijzen tegengesproken kunnen worden, maar alles wordt voor zoete koek geslikt.

Pas helemaal op het eind loopt de spanning een beetje op, maar zenuwslopend wordt het nergens. Ondanks dat het boek als psychologische thriller niet uit de verf komt, vond ik het gegeven dat mensen zo een verkeerd beeld van elkaar kunnen hebben en uitgaan van generalisatie, vooroordelen en aannames van de ene generatie over de andere intrigerend. Wat dat betreft is Helen Monks Takhar daar wel in geslaagd. Daarom krijgt De Stagiair van mij, met de hakken over de sloot, een voldoende.