Een happy end in Happiness

Met Het geschenk van Happiness neemt Holly Martin je opnieuw mee naar het dorpje Happiness. In het eerste deel, Het dorpje Happiness, waar Willow in de schijnwerpers stond, maak je al kort kennis met haar hartsvriendin Ruby. Inmiddels is het een paar maanden later en heeft Ruby besloten om zich ook in Happiness te vestigen en daar een winkel te openen die het hele jaar kerstartikelen verkoopt. Dat ze tijdelijk haar winkel moet delen met kunstenaar Phoenix Blade neemt ze voor lief, totdat ze erachter komt dat dit het pseudoniem is van Jacob Harrington, de broer van Willows vriend Andrew. De man met wie ze tijdens haar eerste bezoek zinderende seks heeft beleefd en hem daarna volkomen uit haar leven heeft geband. De reden? Hij maakte gevoelens in haar los die ze al twaalf jaar niet meer gevoeld heeft, voor iemand die haar indertijd enorm gekwetst heeft en voor het leven getekend heeft achtergelaten. Dat laat ze zich geen tweede keer overkomen.

In het eerste deel vielen vooral de verfrissende hoofdpersonen op. Het is jammer dat Martin in dit deel gekozen heeft voor minder verrassende personages, hoewel gezegd moet worden dat de reden waarom Ruby nooit meer een liefdesrelatie wil aangaan als een bom inslaat. Het trauma dat een deel van Jacobs leven beheerst is aanzienlijk minder schokkend en voegt eigenlijk niet zo veel toe aan het verhaal, anders dan dat het er misschien voor gezorgd heeft dat hij alles uit het leven wil halen.

Het geschenk van Happiness is vooral een verhaal waarin Ruby het spel van aantrekken en afstoten tot in de perfectie beheerst. Het geduld van Jacob hierin is prijzenswaardig: begrijpend, beschermend en wachtend tot Ruby eindelijk zover is om opnieuw de liefde in haar leven toe te laten. Een begrip waar je als lezer meer moeite mee hebt. Natuurlijk is het doodeng om je opnieuw aan iemand te binden en natuurlijk kun je opnieuw alleen komen te staan, maar om daarom nooit meer voluit te durven leven en liefhebben? Daarin weet Martin je te raken en geeft ze wellicht de wijze les mee dat het leven waard is om te leven en te kort om in de slachtofferrol te blijven hangen. Hierdoor gaat ze in vergelijking tot het eerste deel meer de diepte in en zijn de personages gecompliceerder. Ondanks dat je als lezer Ruby’s getwijfel soms behoorlijk irritant vindt, kun je met de beste wil van de wereld geen hekel aan haar hebben. Dat geldt ook voor Jacob, want wie wil nu niet zo’n droomman?

De genoemde kritiekpuntjes hebben geen nadelig effect op het leesplezier. De schrijfstijl en vlotte pen van Martin, in de vertaling van Patricia Pos, blijft onverminderd prettig om te lezen. De hernieuwde kennismaking met de dorpsbewoners en niet te vergeten Willow en Andrew, voelt een beetje als thuiskomen. Het omarmt je als een oude vriend en je geniet mee met alle dorpsroddels en het vriendelijke dorpsleven dat volledig in kerstsferen is gehuld. Ondanks de wat zwaardere thema’s houdt Martin het verhaal luchtig door er voldoende humor in te brengen. Weliswaar minder prominent dan in het eerste deel, maar nog steeds genoeg om voor een glimlach op je gezicht te zorgen.

De snelheid waarmee Ruby de dorpsbewoners weet te mobiliseren is vergelijkbaar met Willows voortvarende acties in het eerste deel en wat dat betreft is de geloofwaardigheid opnieuw ver te zoeken. Datzelfde geldt voor een paar andere gebeurtenissen die wel erg toevallig zijn. Is dat erg? In het geheel niet, want het hartverwarmende en vrolijke gevoel dat kenmerkend was in het eerste deel, blijft ook nu de boventoon voeren. Precies wat je mag verwachten van een rasechte feelgood. Een verwachting die Holly Martin met het sluitstuk van het Happiness-tweeluik waarmaakt. Wat rest is een happy end in Happiness.