Intrigerende thriller in beeldende en bijna poëtische schrijfstijl

Kind 39 is het eerste deel in de Teresa Battaglia-serie van de Italiaanse auteur Ilaria Tuti (1976). Ze heeft gekozen voor een bijzondere protagonist. Commissaris Teresa Battaglia is buitengewoon getalenteerd, maar wat ze uit alle macht probeert te verbergen is dat ze steeds meer van haar geheugen lijkt te verliezen. Deze beginnende dementie probeert ze met aantekeningen en briefjes zoveel mogelijk onder controle te houden, om te voorkomen dat ze belangrijke aanwijzingen in het onderzoek mist. In Kind 39 wordt de jonge en onervaren Massimo Marini aan haar team toegevoegd. Hij heeft zijn eigen issues en de reden waarom hij gekozen heeft om van de grote stad naar de bergdorpen van Noord-Italië te trekken is vooralsnog een raadsel.

In de vertaling Saskia Peterzon-Kottevan ontrolt zich een boeiende thriller, waarvan via flashbacks naar De School in Oostenrijk, de titel Kind 39 uiteindelijk wordt verklaard. Het blijft lange tijd onduidelijk wat deze flashbacks te maken hebben met de gruwelijke moorden die sinds de bouw van een skipiste plaatsvinden in en rond het bergdorp Travenì in de Italiaanse Alpen. Als er na de eerste moord, nog meer moorden en verminkingen plaatsvinden, moeten Teresa en Massimo alle zeilen bijzetten om te ontdekken wie dit op zijn geweten heeft. De stugge en terughoudende dorpsbewoners stellen zich niet erg meewerkend op en lijken hun eigen geheimen te hebben die ze graag achter gesloten deuren houden. Dit heeft tot gevolg dat je meerdere dorpsbewoners verdenkt, maar toch steeds op het verkeerde been wordt gezet. Uiteindelijk komen ze met de hulp van een paar kinderen op het juiste spoort en weten ze de dader te ontmaskeren.

De beeldende schrijfstijl van Tuti is bijna poëtisch te noemen met mooie metaforen. De beschrijving van de woeste natuur, het vaak grillige weer en de personages geeft je het gevoel of je samen met Teresa en Massimo in de bergen vertoeft. Omdat het duistere en onherbergzame overheerst is echter geen locatie waar je, nog even los van de moorden die er plaatsvinden, je vakantie zou willen doorbrengen. Ook de gelaagde persoonlijkheid van Teresa spreekt tot de verbeelding. Ze is hard, ronduit onaardig en wars van de hulp die Massimo haar blijft aanbieden. Maar ze heeft ook een begripvolle en kwetsbare kant die ze maar zelden laat zien. Het is in ieder geval een personage dat je niet vaak tegenkomt in thrillers. Of het echt geloofwaardig is of een aan beginnende dementie lijdende commissaris in staat is een omvangrijk moordonderzoek te leiden, laat ik even in het midden. Het is knap dat ze door de manier waarop ze Teresa in het verhaal neerzet ervoor zorgt dit al lezende geen enkele twijfel oproept.

Hoewel het verhaal een mooi afgesloten geheel is, zijn er nog meer dan voldoende vragen over Teresa en Massimo onbeantwoord gebleven Vragen waarop hopelijk in de volgende delen van de serie het antwoord komt.