Te weinig verrassing

Voordat Bert Holtes auteur werd, heeft hij diverse beroepen uitgeoefend. In 2010 kreeg hij het rustiger en omdat hij altijd al een rijke fantasie heeft gehad, besloot hij om een boek te gaan schrijven. Hierbij is hij, vooral in eindfase, geholpen door zijn partner Wop Sietsma. In november 2018 verscheen Back-up, zo wijd de wereld strekt, dat aanvankelijk het eerste van twee delen was. Dat tweede deel wordt echte zo omvangrijk dat besloten is dit boek in tweeën te splitsen, zodat de hele reeks een miniserie wordt.

Op de directeur en opsporingsleider van UNBI (United Bureau of Investigation), Hakon Eriksson, wordt een aanslag gepleegd en alles wijst erop dat hij dit niet heeft overleefd. Hij is die dag opgeroepen om bij het Internationaal Strafhof te getuigen in het proces tegen Spiderweb, een internationale organisatie waarvan de top wordt verdacht van fraude, aanzetten tot geweld en misdaden tegen de menselijkheid. Onder leiding Lémarc Tasker van het UNBI wordt de aanslag onderzocht. Dit onderzoek leidt zelfs tot in de Verenigde Staten en er komt hulp uit onverwachte hoek. Komt het tot een arrestatie of gaan de daders vrijuit?

Back up, zo wijd de wereld strekt bestaat uit een aantal nogal lange hoofdstukken die vervolgens zijn opgedeeld is korte subhoofdstukken, die in feite als paragrafen kunnen worden gezien. Deze paragrafen, alle voorzien van een nummering, worden door de hele plot heen, afwisselend verteld vanuit het perspectief van verschillende personages. Door dit wisselende perspectief worden veel situaties herhaald, maar dan logischerwijs vanuit een ander gezichtspunt. Het gevolg van deze herhaling is dat het verhaal maar niet wil vlotten, de lezer krijgt het gevoel twee, drie of soms wel vier keer hetzelfde te lezen. Dit gaat tevens ten koste van de het spanningselement, die wordt daardoor zo goed als tenietgedaan. Dat een bepaalde gebeurtenis vanuit verschillende perspectieven wordt verteld, is in principe niet verkeerd, het kan zelfs zorgen voor interessante wendingen, maar het was beter dit te beperken tot twee. Dat houdt het een stuk overzichtelijker, kan het verhaal zijn tempo behouden en blijft de spanning grotendeels gehandhaafd.

De vele personages zorgen ervoor dat het voor de lezer tot ver in de plot niet altijd duidelijk is wat de rol van een groot aantal van hen is. De auteurs hadden er goed aan gedaan om voorin het boek een overzicht te geven van alle personages die een belangrijke rol in het verhaal hebben. Dit voorkomt de nodige vraagtekens en ontstaat er ook geen verwarring. Al die personen zijn niet de enige dissonant. Het verhaal heeft eveneens te veel actie, soms krijg je zelfs de indruk dat sommige scènes ontaarden in een regelrechte slapstick. Doordat het verhaal te veel geschreven is alsof het een script van een serie of film is, zijn de details talrijk. Te talrijk. Er zijn zelfs complete paragrafen die volstrekt overbodig zijn en niets met het verhaal an sich te maken hebben. De extra en onnodige informatie leidt af en komt het verhaal niet ten goede.

De schrijfstijl is nogal wisselend, het begint nogal statisch waardoor het verhaal leest als een verslag, maar gedurende de plot verbetert dit. Dan wordt het, mede door de dialogen, wat levendiger. Toch zijn die dialogen ook een struikelblok. Omdat ze niet als afzonderlijke regel worden weergegeven, lezen ze niet als een gesprek. Het is te veel geïntegreerd in de alinea’s waardoor het er niet overzichtelijker door wordt. De ontknoping heeft, in tegenstelling tot wat er daarvoor gebeurt, meer tempo, spanning, actie, ondanks dat ook daarin alles te mooi op zijn plaats valt. Er is te weinig verrassing. Dit neemt echter niet weg dat het idee van Back-up, zo wijd de wereld strekt origineel is, de uitwerking daarvan had echter vele malen beter gekund. Het is voor de lezer te hopen dat in het vervolg, waarvan de deur in dit boek op een grote kier staat, uit een ander vaatje wordt getapt.