Vlotte en niet ingewikkelde politiethriller

In het dagelijkse leven is Sofie Delporte bibliothecaresse, maar daarnaast gepassioneerd door het schrijven zelf. Bij het Gentse Schrijverscollectief schreef ze enkele kortverhalen en nadat ze een lezing bijwoonde van een politiefunctionaris van de Cel Vermiste Personen (een onderdeel van de Belgische federale politie) bijwoonde, besloot ze een thriller te schrijven. Ze heeft hier vervolgens vijf jaar aan gewerkt en dat heeft erin geresulteerd dat in mei 2023 Ik kan je redden werd uitgebracht. Dit is het eerste deel van een serie met inspecteur Olivia Leroy in de hoofdrol.

Inspecteur Olivia Leroy werk sinds kort bij de dienst Cel Vermiste Personen van de Gentse politie en krijgt de taak om de identiteit van een vermoorde jonge vrouw te achterhalen die in de Polders is gevonden. Door gebrek aan informatie boekt ze echter nog weinig resultaat. Niet veel later wordt een tweede lichaam gevonden, en ondanks dat ze zich niet met het oplossen van de moord mag bemoeien, blijft Olivia zich, tegen de zin van anderen, met de zaak bemoeien. Ze is namelijk vastberaden om de naam van de slachtoffers te achterhalen en de moordenaar er niet mee weg te laten komen.

In dit debuut maakt de lezer kennis met inspecteur Olivia Leroy en merkt daarbij al snel dat ze een verleden én persoonlijke problemen heeft. Het fijne hiervan komt in de plot echter niet naar voren, dus blijft er in feite een zweem van geheimzinnigheid rond haar persoon zweven. Wellicht dat de auteur hier in een vervolgdeel op terug gaat komen, maar alvast een tipje van de sluier oplichten was prettig geweest, vooral omdat haar doen en laten dan beter begrepen zou worden. Nu komt ze over als nogal eigenzinnig, als een buitenbeentje en als iemand die het niet zo nauw neemt met de politievoorschriften. Aan de ene kant heeft dit natuurlijk wel iets, maar aan de andere kant is dit ook behoorlijk cliché, er zijn veel thrillers waarin een protagonist soortgelijke eigenschappen heeft.

Na een korte proloog die zonder meer nieuwsgierig maakt, wisselen heden en verleden elkaar af. Dit verleden begint twee jaar eerder en verloopt chronologisch. Hierdoor krijg je inzicht in wat er in het leven van muzikant Tristan De Raeve en zijn vrouw Tess gebeurt. Hoewel je wel in de gaten hebt dat niet alles rozengeur en maneschijn is, is de spanning niet bepaald om te snijden. Wat dat betreft is het allemaal een nogal tamme bedoening. Dit geldt eveneens voor de diverse onderzoeken waar Leroy en haar collega’s zich mee bezig houden. Weinig sprankelende momenten waarbij de vorderingen heel gestaag verlopen en het aantal verrassende en/of onverwachte wendingen niet zo heel erg groot is.

De gebeurtenis uit de inleiding blijft de lezer op de achtergrond een klein beetje bezighouden, je vraagt je voortdurend af wat dit met de rest van de plot te maken heeft. In het laatste hoofdstuk komt hier duidelijkheid over en pas dan wordt je nieuwsgierigheid bevredigd. Ondertussen speelt Delporte op veilig, want erg veel situaties zijn nogal standaard voor een politiethriller. Dit geldt eveneens voor het gedrag van veel personages en een aantal dialogen. Niet vervelend, maar heel erg onderscheidend is het evenmin. Bovendien is het verhaal op enkele vlakken nogal voorspelbaar, een oplettende lezer weet op voorhand hoe gereageerd gaat worden, hoe onderlinge verhoudingen zich gaan ontwikkelen en wie voor de moord(en) verantwoordelijk is.

Ondanks de genoemde kritische noten is dit debuut zeker niet onaardig. Het boek leest uitermate vlot, is niet bijster ingewikkeld en zorgt voor enkele ontspannen uurtjes. De auteur mag in de komende delen wel iets minder braaf zijn en de personages meer een eigen gezicht geven. Nu is het vooral veel dertien in een dozijn. Ik kan je redden is daarom niets meer of minder dan een aardig en middelmatig begin, waarin wel aangetoond wordt dat Delporte een verhaal kan schrijven.