Debuut dat de lezer niet omverblaast

Al zolang hij het zich kan herinneren houdt Marcus Kliewer zich bezig met het schrijven van verhalen. Aanvankelijk alleen als animatie, strip of stokfiguurtje, maar tegenwoordig ook als roman of kortverhaal. Een serie korte verhalen die hij op nieuws- en forumplatform Reddit schreef, was Vroeger woonden wij hier, dat in 2021 de prijs voor het engste verhaal won. Uiteindelijk groeide dit uit tot een volledig boek, waarmee hij in 2025 debuteerde en dat inmiddels ook verfilmd wordt en op Netflix te zien al zijn.

Hierin heeft het jonge koppel Eve en Charlie de hoofdrol. Beide vrouwen hebben kort geleden voor een spotprijs een oud huis in een schilderachtige omgeving op de kop kunnen tikken. Op een koude vrijdagavond – Eve is alleen thuis – staat een gezin van vijf personen voor de deur. Thomas, de vader, vraagt of hij zijn kinderen de woning, waarvan hij zegt er vroeger te hebben gewoond, mag laten zien. Aarzelend stemt Eve toe, en vanaf dan vinden er enkele vreemde en onverklaarbare gebeurtenissen plaats. Als Charlie plotseling verdwijnt, weet ze het even niet meer en vraagt ze zich af of er iets met het huis is of dat alles zich in haar hoofd afspeelt.

Hoewel het uitgangspunt van dit debuut op zich niet eens zo heel erg slecht is, is het evenmin uniek. Er zijn in de loop der tijd immers meer dan genoeg boeken verschenen waarin in huizen onverklaarbare en geheimzinnige gebeurtenissen plaatsvinden. Net als iedere andere auteur geeft Kliewer hier zijn eigen draai aan, maar hij slaagt er slechts mondjesmaat in zich te onderscheiden. Ja, er doen zich vanzelfsprekend verschillende mysterieuze voorvallen voor en sommige daarvan komen inderdaad als heel merkwaardig over, maar in feite zijn ze allemaal – aan het eind van de plot wordt dit in zekere zin zelfs bevestigd – verklaarbaar. De gemoedstoestand van Eve is bijvoorbeeld een van de redenen dat de intentie van de auteur (de lezer een spannend, eng en raadselachtig verhaal voorschotelen) niet het gewenste resultaat oplevert.

Eve en, echter in iets mindere mate, haar partner Charlie zijn de belangrijkste personages, maar de meeste aandacht wordt aan eerstgenoemde besteed. Desondanks kom je betrekkelijk weinig over hen te weten, behalve dat beide vrouwen elkaars tegenpolen zijn en dat Eve niet al te sterk in haar schoenen lijkt te staan. Dit laatste is er wellicht ook de reden van dat ze te zien krijgt wat ze wil zien. Het is dan aan de lezer om er wel of niet in te trappen. Daarnaast is er een bescheiden, maar niet te onderschatten rol weggelegd voor het gezin, want zij zijn immers de aanleiding van de merkwaardige incidenten. Op het bijzondere gedrag van Eve na, is het effect van hun aanwezigheid minimaal, voornamelijk omdat de auteur heeft nagelaten alle mogelijkheden die voor een geheimzinnige en griezelige sfeer kunnen zorgen ten volle te benutten.

Ofschoon de plot diverse wendingen bevat, waarvan sommige nogal voor de hand liggend zijn, is het over het geheel genomen behoorlijk doorzichtig en zijn er tamelijk veel losse eindjes. Nochtans zorgt de auteur in de ontknoping toch nog voor een verrassing, overigens de eerste en enige. In deze slotfase ontstaat zowaar een klein beetje spanning, die eveneens vergezeld gaat met enkele enigszins lugubere scènes. In tegenstelling tot wat wordt gesuggereerd, is er in het boek totaal geen sprake van huiveringwekkende of horrorachtige taferelen. Het komt er goed beschouwd op neer dat alles buitengewoon gezapig is, waardoor er eigenlijk zelden iets te beleven valt.

De schrijfstijl van Kliewer is over het algemeen prettig en beeldend, hoewel er ook momenten zijn waarin dit wat minder tot uiting komt. De desbetreffende fragmenten komen namelijk stroef en steriel over. De goede en zorgvuldige vertaling van Vroeger woonden wij hier, dat vlot en gemakkelijk leest, lag in handen van Lia Belt, maar heeft niet kunnen voorkomen dat het boek niet overtuigt en de lezer verre van omverblaast.